LIFE OF PI

เรือชูชีพของเรือสินค้าซิมซัม (TSIMTSUM) ลึก 3 ฟุตครึ่ง กว้าง 8 ฟุต ยาว 26 ฟุต 450 ลูกบาศก์ฟุต พิสซีน โมลิเตอร์ พาเทล (PISCINE MOLITOR PATEL) หนุ่มอินเดียอยู่บนเรือลำนี้ กลางมหาสมุทรแปซิฟิค หลังจากเรือสินค้าแตกและจมลง เขาอยู่กับเสือโคร่งเบงกอลที่ชื่อ ริชาร์ด พาร์เคอร์ (RICHARD PARKER) ลิงอุรังอุตังชื่อ ออเรนจ์ จูศ์ส (ORANGE JUICES) ม้าลาย และไฮยีนาลายจุด ซึ่งเป็นสัตว์บรรทุกมากับสัตว์ตัวอื่นๆ พิสซีน พาเทล ชื่อของเขาได้มาจากชื่อสระว่ายน้ำแห่งหนึ่ง (PISCINE) ในกรุงปารีส หรือ ไพ (PI) อยู่บนเรือ 227 วัน กับเสือโคร่งตัวเดียว ขณะพบแผ่นดินเมกซิโก ริชาร์ด พาร์เคอร์ ก็เดินเข้าป่าหายไปหน้าตาเฉย ส่วน ไพ ได้รับการช่วยเหลือจากสถานพยาบาล ภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างขึ้นในปี 2012 ดัดแปลงจากนวนิยายชื่อเรื่องเดียวกัน เขียนโดย ยานน์ มาร์เทล (YANN MARTEL) เมื่อปี 2001 อั้งลี่ เป็นผู้อำนวยการสร้างร่วม และผู้กำกับการแสดง ตัวละครเอกมีเพียง 2 ชีวิต คือ ไพ กับ ริชาร์ด พาร์เคอร์ ความยาว 127 นาที สามารถตรึงใจผู้ชมอย่างผมได้โดยไม่รู้สึกง่วงเหงาหาวนอน หรือแม้แต่ปวดปัสสาวะ ผมไปชมเรื่องนี้ด้วยความบังเอิญที่โรงภาพยนตร์ในเครือเมเจอร์ ที่สยามพารากอน ตั้งใจว่าจะเข้าไปงีบหลับสักพัก ลูกสาวก็จัดการซื้อบัตรเข้าชมที่นั่งละ 800 บาท เพราะเอนหลังนอนได้ พร้อมมีผ้าห่มคลุม มีเครื่องดื่มและของว่าง (ข้าวโพดคั่ว) ฟรี เรียกว่าบังเอิญแท้ ไม่งั้นก็ไม่ได้ดูภาพยนตร์ยอดเยี่ยมจากฝีมือของ อั้งลี่ และยานน์ มาร์เทล-ผู้ประพันธ์ ถ้าถามว่า คุณค่าของภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ที่ไหน ผมก็ต้องบอกตรงๆ ว่า เป็น STORY VALUE เขียนได้ยังไงก็ไม่ทราบ จนคว้ารางวัลจาก MAN BOOKER PRIZE ในปี 2002 รองลงมาก็คือ คุณค่าแห่งการกำกับการแสดง โดยผู้กำกับชาวไต้หวันที่ชื่อ อั้งลี่ ซึ่งได้ขึ้นไปรับรางวัลออสการ์ สาขาผู้กำกับการแสดงยอดเยี่ยม บนเวทีในการประกาศผล อคาเดมี อวอร์ดส์ ครั้งที่ 85 เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา ก็สมควรอยู่ที่ผู้กำกับ ฯ ได้รางวัลออสการ์ เพราะเขามีความสามารถอย่างแท้จริงที่กำกับการแสดงได้ทั้งคน และเสือโคร่ง ไพ เป็นหนุ่มอินเดีย วัย 16 ปี ลงเรือสินค้าซิมซัม ชักธงปานามาไปกับครอบครัว ออกจากเมืองมัทราส อินเดีย ตรงไปวินนีเพก-แคนาดา เพื่อปักหลักฐานที่นั่น พร้อมกับนำสัตว์จากสวนสัตว์ที่ใกล้เจ๊งของครอบครัวไปเพื่อขายให้กับสวนสัตว์ที่เมืองโตรอนโต เรือถูกพายุกระหน่ำ แตกและจม เหลือ ไพ เพียงคนเดียวที่รอดตายเพราะเรือชูชีพลำขนาดความจุผู้โดยสาร 32 คน เขาต้องอยู่บนเรือกลางมหาสมุทรแปซิฟิคเกือบปี กับสัตว์ที่รอดตาย คือ เสือโคร่งเบงกอลที่มีชื่อว่า ริชาร์ด พาร์เคอร์, ม้าลาย 1 ตัวที่มีขาข้างเดียว, ไฮยีนาลายจุด 1 ตัว และลิงอุรังอุตังที่ชื่อ ออเรนจ์ จูศ์ส เพื่อความอยู่รอดของชีวิต สัตว์กินสัตว์กันเอง ที่สุดเหลือแค่ ไพ กับ ริชาร์ด พาร์เคอร์ เป็นเพื่อนร่วมตายกันได้อย่างน่าพิศวง เขาพบเกาะร้างแห่งหนึ่ง มีความสุขเล็กน้อยกับการหาปลา และการนอนบนเกาะ แต่ไม่เหมาะสำหรับการอยู่ยาว ทั้งคนและเสือโคร่งจึงกลับไปลอยเรือชูชีพตามเดิม ในที่สุดเขาก็ถึงฝั่งเมกซิโก คราวนี้เสือโคร่งก็แยกทางเดินกับ ไพ มันเดินเข้าไปในป่าที่ไม่ไกลจากชายทะเล ส่วน ไพ ได้รับการพยาบาลพักฟื้นร่างกายที่โรงพยาบาล ถูกสอบสวนถึงสาเหตุเรือแตกและจมกลางทะเล จากผู้แทนประกันภัยของญี่ปุ่น ไพ เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง แต่ไม่มีใครเชื่อ และขอให้เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ไพ จึงเล่าเรื่องใหม่ ว่าเขารอดตายอยู่บนเรือชูชีพกับมารดาของเขา กลาสีชาวพุทธ 1 คนที่เหลือขาข้างเดียว และพ่อครัวอีก 1 คน ซึ่งจัดการฆ่ากลาสีเพื่อเอาเนื้อมาเป็นอาหาร และทำเป็นเหยื่อตกปลาทะเล มารดาพยายามหาทางป้องกันบุตรชายคือตัวเขา จัดการเอาลงเรือชูชีพลำเล็ก แต่ถูกพ่อครัวฆ่าจนตกน้ำ ส่วนเขาแย่งมีดได้และฆ่าพ่อครัวตาย เรื่องราวทั้ง 2 เวอร์ชัน เป็นเรื่องเกิดจากนักประพันธ์คนหนึ่งเข้ามาในร้านกาแฟ และพบกับ ไพ ซึ่งได้ฟังเรื่องราวของเขาสมัยยังเป็นเด็กอายุ 16 ปี เมื่อฟังทั้ง 2 เวอร์ชันแล้ว นักประพันธ์ก็เปรียบเทียบระหว่างเวอร์ชันที่ 2 กับเวอร์ชันแรก เปรียบลิงอุรังอุตังเป็นมารดาของ ไพ ม้าลาย คือ กลาสีชาวพุทธ ส่วนไฮยีนา คือ พ่อครัว และตัวเสือโคร่งเบงกอล ก็คือ ไพ เขาถามนักประพันธ์ว่าชอบเวอร์ชันไหน นักประพันธ์ตอบว่าชอบเวอร์ชันแรก ไพ กล่าวคำขอบคุณนักประพันธ์ แล้วพูดว่า "พระเจ้าก็คงว่าเช่นนั้น"..........!!