“ทำไม” ละครไทย (มีเรื่องรถด้วยนะ)

ช่วงนี้มีโอกาสได้ดูละครโทรทัศน์หลายเรื่อง ชอบมากครับ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นได้ แม้แต่ในโลกของละคร เช่น ผู้ขายที่ด่าทอตบตีผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่ต้นจนจบ ก่อนจะไปสารภาพรักเธอตอนอวสาน ซึ่งฝ่ายหญิงก็เข้าอกเข้าใจให้อภัยเป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตาม ผมมีข้อสงสัยหลายข้อที่อยากฝากใครก็ได้ไปสอบถามหาคำตอบจากเหล่าท่านผู้กำกับละคร ดังนี้

ทำไม เวลาตัวละครยกไอโฟนขึ้นพูดแล้ว หน้าจอไม่ดับ

คุณสตีฟ จอบส์ เขาอุตส่าห์ติดเซนเซอร์ไว้หน้าจอ เพื่อที่พอผู้ใช้ยกไอโฟนขึ้นแนบหู จอจะได้ดับ ป้องกันหู หรือแก้มไปสัมผัสปุ่มใช้งานอื่นๆ

ทำไม ญาติจะต้องวิ่งกรูไปพร้อมกับเตียงคนไข้ จนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ก่อนที่พยาบาลคนหนึ่งจะเข้ามากันไว้ แล้วพูดว่า “ญาติคนไข้รอข้างนอกนะคะ”

พวกเขาไม่เคยดูละครเรื่องก่อนๆ เลยหรือไง

ทำไม ตัวละครชอบพูดคนเดียว

ทำตาเหลือก ตาพองขนาดนั้น รู้แล้วละครับว่า คิดอะไรอยู่

ทำไม พระเอกนางเอกของเราจึงมักป่วย หรือบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น เช่น ข้อเท้าแพลง ไม่เหมือนพวกเกาหลี หรือญี่ปุ่นที่ชอบเป็นโรคหนักๆ อย่างเนื้องอกในสมอง

ขนาดพี่เสมาโดนหอกซัดเข้าเต็มอก ยังกลับมาปีนบ้านแม่หญิงเรไรได้ในไม่กี่เพลาเองนะท่าน

ทำไม เวลาพระเอกถูกยิงหน้าอก จะต้องใส่เสื้อเกราะกันกระสุนพอดี และต้องเปิดโชว์หลังถูกยิงทุกครั้ง

บริษัทขายเสื้อเกราะเขาซื้อไทอิน (TIE IN) เข้ามาใช้ไหมครับ

ทำไม ชอบนอนเปิดไฟ

บางเรื่องทำทีเป็นปิดโคมไฟหัวเตียง แต่ห้องยังสว่างจ้าเหมือนกลางวัน

ทำไม ผู้ร้ายชอบไซ้ซอกคอ

ขนาดจับนางเอกมาขัง แบบไม่มีทางรอด ก็ยังพยายามแต่จะไซ้ซอกคอเธออยู่นั่นแหละ…เห็นแล้วเพลียแทนนางเอก

ปิดท้ายด้วยคำถามเรื่องรถ

ทำไม ขับรถตอนกลางคืน ต้องเปิดไฟห้องโดยสาร

ทำอย่างนั้น มันอันตรายนะครับ เพราะจะเกิดเงาสะท้อนขึ้นที่กระจก ทำให้ทัศนวิสัยรอบด้านไม่ชัดเจน เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย

ทำไม เวลาขับรถต้องขยับพวงมาลัยตลอดเวลา

ขับรถทางตรงแค่จับทางพวงมาลัยนิ่งๆ ก็พอ มัวขยับโยกซ้ายทีขวาที รับรองไปไม่ถึงปากซอยแน่ครับ