เนื่องจากความชอบรถเป็นส่วนตัว รวมทั้งหน้าที่การงานทั้งในอดีต และปัจจุบันที่ล้วนเกี่ยวข้องกับรถ (ซึ่งในที่นี้ผมหมายถึงรถยนต์นั่งส่วนตัวเท่านั้นนะครับ) ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน ในประเทศใด ผมจะต้องสังเกตความเป็นไปเกี่ยวกับรถยนต์ในทุกๆ ด้าน เท่าที่โอกาสจะอำนวย และจากความจำกัดเรื่องเวลา ทำให้ผมต้องเลือกสถานที่ที่จะไปให้คุ้มค่า เพราะฉะนั้นประเทศที่ผมเลือกไป จึงเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วจริงๆ มีความเป็นระเบียบ และปลอดภัยเสมอผมไม่ใช่พวกชอบเสี่ยงชีวิตเพื่อความตื่นเต้น เสี่ยงถูกรถอื่นชนตายบนถนน เสี่ยงต่อการถูกปล้นฆ่า หรือเสี่ยงต่อการรับเชื้อโรคร้ายแรงจนพิการถาวร หรืออาจถึงตาย เพราะยังไม่มียา หรือสารใดฆ่ามันได้ ใครที่ชอบแนวที่ว่านี้ ผมว่าเป็นพวกที่ดำรงชีวิตอยู่ด้วยความประมาท หรือไม่ก็คิดน้อยไป หรือขี้เกียจคิดด้วยเหตุที่ว่านี้ ผมจึงได้เห็นแต่รถสภาพดีที่ถูกเลือกซื้อมาโดยพลเมืองที่ใช้เหตุผลที่ถูกต้องในการตัดสินใจ กับอีกส่วนหนึ่งที่มาจากการควบคุมด้วยกฎหมายว่าด้วยกรมการขนส่งทางบกที่เคร่งครัด และจริงจัง ภาพด้านบวกบนท้องถนนต่างๆ เหล่านี้ ที่ผมได้สัมผัสด้วยประสาทตา ทำให้ผมมีอารมณ์ และความรู้สึกดีกว่าก่อนออกจากประเทศไทยเสมอ ผมถามตัวเองให้แน่ใจว่ามันเป็นเพราะเหตุนี้แน่หรือเปล่า หรือว่าเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมอื่นๆ จึงต้องลองสังเกตกันต่อไปอีก จนกว่าจะได้คำตอบที่ชัดเจน และอีกไม่นานนักความจริงก็ถูกเผยออกมา เพราะทุกครั้งที่ผมกลับถึงประเทศไทย และเดินทางออกจากสนามบิน ความรู้สึกดีที่ว่ามานี้มันอันตรธานไปหมด เพราะถูกแทนที่ด้วยความสังเวชที่ได้เห็นบรรดารถที่ถูกดัดแปลง ติดตั้งอุปกรณ์ที่หาประโยชน์อันใดไม่ได้เลย นอกจากสูญเงินไปกับความไร้สาระเหล่านี้ บางอย่างนั้นถึงขั้นให้โทษแทนประโยชน์อีกด้วย จากการประเมินอย่างหยาบด้วยความรู้สึกแบบไม่เป็นทางการ 9 ใน 10 คันเข้าข่ายที่ว่านี้ครับ เป็นเงินที่สูญไปโดยไม่ได้อะไรที่ดีกลับมาเลย ผมเชื่อว่านักท่องเที่ยวที่มาจากประเทศที่พัฒนาอย่างยั่งยืนแล้ว และได้เห็นภาพที่ว่านี้ เขาจะตัดสินเองได้ทันทีว่าประเทศที่มีพลเมืองอย่างที่ว่านี้เป็นส่วนใหญ่ โอกาสที่จะเจริญก้าวหน้านั้นเป็นไปได้ยาก ยกเว้นพอไปได้เพราะกิน “บุญเก่า” โดยการขายทรัพยากรธรรมชาติ ผมลองหาคำตอบต่อไปว่าเรื่องแย่แบบนี้มันมีแต่ในประเทศไทยได้อย่างไร เพราะพวกเราคนไทยนั้นไม่โง่แน่นอนครับ ผมได้คำตอบที่ค่อนข้างมั่นใจว่า ใช่ ซึ่งก็คือ ความว่างเปล่า เคว้งคว้าง ขาดที่ยึดเหนี่ยวของเยาวชน หรือ ถ้าเลยระดับนี้ไปแล้ว ก็ยังอยู่ในกลุ่มอายุน้อยที่เพิ่งเริ่มทำงาน ความเคว้งคว้าง ขาดที่ยึดเหนี่ยว ซึ่งที่จริงแล้วก็คือ ขาดแหล่งความรู้ความเห็นที่ถูกต้องนี้ไม่ได้จำกัดแค่ในด้านการใช้รถเท่านั้นนะครับ ยังรวมไปถึงการบริหารเงินในชีวิตประจำวัน การวางแผนครอบครัว การสร้างฐานะให้มีความมั่นคงในอนาคตอีกด้วย แต่ในที่นี้ผมขอจำกัดอยู่แต่ในเรื่องการตกแต่งรถเท่านั้นก่อน วันข้างหน้าโอกาสอำนวย อาจจะพอมีเนื้อที่สำหรับด้านอื่นที่ว่านี้ เพราะฉะนั้นจึงเหลือทางออกอยู่ทางเดียว คือ เอาตัวอย่างมาจากคนที่ใกล้ชิด เช่น ญาติ เพื่อน เพื่อนร่วมงาน หรือไม่ก็หาอ่านทางสื่อสังคมซึ่งสะดวกง่ายดาย เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วเท่านั้น ปัญหาอยู่ที่ “แม่แบบ” เหล่านี้ ก็ไม่ได้มีแหล่งความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้องใดๆ เลยเหมือนกัน ก็เลยเข้าข่ายแม่ปูสอนลูกปู เพื่อไม่ให้ยืดเยื้อ ผมขอชี้แจงว่าจุดประสงค์ของบทความนี้ ก็คือ การให้ความรู้และความเห็นที่ถูกต้องแก่ผู้ใช้รถประเภท “มือใหม่” ที่กำลังลังเล หาที่พึ่งไม่ได้ว่าจะ “เดินสายไหนดี” และไม่ได้มีเงินเหลือเฟือที่จะทำอะไรเล่นก็ได้โดยไม่เดือดร้อน ผมขอให้มีความเชื่อมั่นในตนเองให้เพียงพอ อย่าไปเสียเงินกับการตกแต่งรถอย่างไร้สาระครับ เอาเงินที่จะสูญเปล่าไปนี้ มาเป็นค่าอาหาร ค่าใช้จ่ายในบ้านค่าการศึกษาของลูก หรือไม่ก็เก็บออมไว้เพื่อประโยชน์ในวันหน้า
บทความแนะนำ