ผมเคยตั้งข้อสังเกตไว้ตรงนี้ว่า สตีเฟน คิง นักเขียนนิยายสยองขวัญมือหนึ่งของโลก (ผมแต่งตั้งให้เอง) ชอบเขียนถึงรถ และเคยเอาชื่อรถ “บิวอิค” มาตั้งเป็นชื่อนิยายด้วย
ล่าสุด นักเขียนขายดีที่สุดตลอดกาล ยืนยันข้อสังเกตของผมด้วยนิยายเล่มหนาชื่อ MR. MERCEDES (แปลโดย โสภณา เชาว์วิวัฒน์กุล/จัดพิมพ์โดย แพรวสำนักพิมพ์)
ใช่ครับ MERCEDES ที่มาจาก MERCEDES-BENZ นั่นแหละ
เป็นเรื่องของ บเรดี ฮาร์ทส์ฟีลด์ หนุ่มโรคจิตช่างซ่อมคอมพิวเตอร์ และคนขายไอศครีม ผู้ขับรถ เมร์เซเดส-เบนซ ์เอสแอล 500 สีเทา (รุ่นปี 2004) พุ่งเข้าใส่ฝูงชนที่มารอเข้าร่วมงานมหกรรมแรงงานประจำปี จนมีผู้เสียชีวิต 8 ราย และตัวเขาหนีรอดไปได้ โดยไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร ซึ่งทำให้ได้รับฉายาจากสื่อมวลชนว่า “MR. MERCEDES”
ไม่ต้องถามถึงความสนุกของนิยายเรื่องนี้นะครับ ชื่อสตีเฟน คิง รับประกันคุณภาพอยู่แล้ว วิธีการดำเนินเรื่อง และสำบัดสำนวน ก็ชวนติดตามแบบวางไม่ลง (หนา 500 กว่าหน้า ผมใช้เวลาแค่ 2 วัน)
วิธีเขียนแบบ คิง มีจุดเด่นมากๆ อยู่ที่การบรรยายเปรียบเทียบ เพื่อให้ผู้อ่าน “มโน” ไปตามจินตนาการของเขาได้อย่างชัดเจน เช่น
“เขากลับเข้าบ้านอีกครั้ง สองขากระปรี้กระเปร่า ในหัวอัดแน่นด้วยอากาศบริสุทธิ์ ในปากมีรสชาติเหมือนกระดาษหนังสือพิมพ์ปูพื้นกรงนก” (หน้า 43)
“เจ้าหน้าที่จากหน่วยเอทีเอฟกรูกันเข้าไปในโรงรับจำนำ ดูเหมือนพวกนักชอพในเทศกาลคริสมาสต์ที่บุกเข้าห้าง วอลมาร์ท ช่วงที่มีการลดราคาวันบแลคไฟร์เดย์” (หน้า 409)
“เบรดี มีห้องน้ำส่วนตัว มันเป็นระเบียบเรียบร้อยเทียบเท่าลอคเคอร์ปลายเตียงของทหารเกณฑ์ ในวันที่มีการตรวจ” (หน้า 417)
ยิ่งกว่านั้น คิง ยังจงใจเสียดสีสังคมสมัยใหม่ ที่ผู้คนหมกมุ่นอยู่กับอินเตอร์เนท และซีรีส์โทรทัศน์ (อเมริกัน) ตลอดทั้งเรื่อง
ส่วนดีกรีความสยองแม้จะเบาไปนิด แต่ชีวิตส่วนตัว ความคิด และจินตนาการอันบ้าคลั่งของ MR. MERCEDES ที่ คิง บรรยายออกมาก็ชวนขนลุกอยู่ไม่น้อย
ขณะที่เหตุการณ์ขับรถพุ่งใส่ฝูงชนกลับไม่ค่อยสยองเท่าไร โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับผลงานของ MR. MERCEDES ในบ้านเรา !
