“ฟื้นคืน” (REVIVAL) นวนิยายสยองขวัญของ สตีเฟน คิง (วรรธนา วงษ์ฉัตร แปล, แพรวสำนักพิมพ์ จัดพิมพ์) ที่ผมเพิ่งอ่านจบ (แต่ไม่ใช่เล่มล่าสุดของ คิง ยังมีอีกเรื่องที่เขากับ โอเวน คิง ลูกชาย ร่วมกันเขียน 2 เล่มหนาๆ ซึ่งผมยังไม่ได้อ่าน) เป็นเรื่องของ เจมี มอร์ทัน นักดนตรีหนุ่ม กับ ชาร์ลส์ เจคอบส์ สาธุคุณ ที่ มอร์ทัน เคยผูกพันตอนวัยเด็ก แต่เมื่อกลับมาพบกันอีกครั้ง ความสยองก็เกิดขึ้น อันเนื่องจากอุบัติเหตุเศร้าในอดีตเล่าย่อๆ แค่นี้แหละครับ เรื่องความสนุกระทึกขวัญ ฝีมือระดับ สตีเฟน คิง รับประกันคุณภาพอยู่แล้ว โดยเฉพาะแฟนพันธุ์แท้อย่างผม แค่เห็นชื่อ คิง บนปก ก็ไม่ต้องอ่านเรื่องย่อ หรือคำโปรยใดๆ หยิบใส่ตะกร้าทันที (ช่วงนี้ซื้อออนไลน์) อย่างไรก็ตาม ผมอยากพูดถึงสำนวนที่ มอร์ทัน เปรียบเทียบสถานะสาธุคุณ เจคอบส์ ว่าเป็น “ตัวละครที่ห้า” ในชีวิตของเขา “ตัวละครที่ห้า คือ ตัวละครที่ไม่ใช่พระเอก ไม่ใช่นางเอก ไม่ใช่ผู้ร้าย และไม่ใช่ตัวประกอบ แต่เป็นตัวละครที่พลิกสถานการณ์ของเรื่องได้” (เชิงอรรถโดยผู้แปลในบทที่ 1 ของเรื่อง) ขณะที่ เจมี มอร์ทัน บรรยายว่า (ขออนุญาตสำนักพิมพ์ และผู้แปลนะครับ) “เขาคือ คนที่โผล่เข้ามาในช่วงเวลาแปลกๆ ซึ่งมักจะเป็นช่วงวิกฤตอยู่บ่อยๆ ถ้าเป็นในภาพยนตร์ ตัวละครแบบนี้จะเรียกว่า ตัวละครที่ห้า หรือตัวละครพลิกผัน เวลาที่ตัวละครนี้โผล่ขึ้นมาในภาพยนตร์ คุณจะรู้ทันทีว่า ที่เขาโผล่มา เพราะคนเขียนบทจงใจใส่เขาไว้ตรงนั้น แต่ใคร คือ คนเขียนบทภาพยนตร์ชีวิตของเรา พรหมลิขิต หรือความบังเอิญ ผมอยากจะเชื่อว่าเป็นอย่างหลัง ผมอยากจะเชื่อจนหมดทั้งจิต และวิญญาณ เวลาที่ผมคิดถึง ชาร์ลส์ เจคอบส์ ตัวละครที่ห้าของผม” (หน้า 1, 2) ผมหยิบยกมา เพราะเชื่อว่า ตอนนี้คนไทยส่วนใหญ่อยากวิงวอนคนเขียนบทชีวิตของเรา ไม่ว่าจะเป็นพรหมลิขิต หรือความบังเอิญ ช่วยส่ง “ตัวละครที่ห้า” มาให้พวกเราเสียที