ในวงการเพลง ผู้มิใช่นักเพลงที่แท้จริง (หรือที่สมัยนี้เขาใช้ว่า "แฟนพันธุ์แท้" ซึ่งฟังดูเข้าท่าดี) มักจะอ้างชื่อเจ้าของบทประพันธ์เพลง (ทั้งเนื้อร้องและทำนอง) ผิดพลาดกันบ่อย อาจเพราะว่าเรามักจะจำได้เฉพาะผู้ร้อง ส่วนผู้แต่งมักไม่มีใครสนใจ หรือเอาใจใส่ (ให้เกียรติ) มากเท่าที่ควร

ในวงการเพลง ผู้มิใช่นักเพลงที่แท้จริง (หรือที่สมัยนี้เขาใช้ว่า "แฟนพันธุ์แท้" ซึ่งฟังดูเข้าท่าดี) มักจะอ้างชื่อเจ้าของบทประพันธ์เพลง (ทั้งเนื้อร้องและทำนอง) ผิดพลาดกันบ่อย อาจเพราะว่าเรามักจะจำได้เฉพาะผู้ร้อง ส่วนผู้แต่งมักไม่มีใครสนใจ หรือเอาใจใส่ (ให้เกียรติ) มากเท่าที่ควร มีเพลงๆ หนึ่งเป็นที่นิยมมานาน เพราะมีเนื้อหา เนื้อร้อง หรือคำร้องที่เป็นบทประพันธ์ที่ลึกซึ้งกินใจ ประทับใจ ปลุกใจให้รักชาติบ้านเมือง มีทำนองที่ไพเราะ จังหวะกระชับ ชวนให้คึกคักทำนองเพลงปลุกใจที่ดี เมื่อมีคนนำเพลงมาเปิดในโอกาสำคัญๆ โดยเฉพาะในยามที่ต้องการปลุกใจ เช่น ยามที่มีปฏิวัติหรือรัฐประหารหลายครั้ง ไม่เว้นครั้งล่าที่มีการยึดอำนาจของ “คณะรักษาความสงบแห่งชาติ" (คสช.)เมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม 2557 ก็มีการนำมาเปิดหลายครั้งหลายหน เพลงนั้น คือ "หัวใจเมือง" ที่มีคนเข้าใจผิดว่าเป็นพระราชนิพนธ์ของล้นเกล้า ฯ รัชกาลที่ ๖ นั้น ผู้ประพันธ์แท้จริงดั้งเดิม คือ ถนอม อัครเศรณี หัวหน้าข่าวสตรีของไทยรัฐ และเป็นผู้ดูแลคอลัมน์ที่โด่งดังของ "ไทยรัฐ" ในนาม "ศิราณี-ตอบปัญหา" (แม้จะผ่านกาลนานแล้ว ใครได้รับหน้าที่ผู้ตอบปัญหาหัวใจ-จะโดยตรง-โดยอ้างอิง หรือพูดกันเล่นๆ ก็ตาม-ยังให้เกียรติใช้ว่าเป็น "ศิราณี" อยู่เลย) นอกจากตอบปัญหาหัวใจแล้ว คุณถนอม อัครเศรณี เคยแสดงภาพยนตร์เรื่องโด่งดัง คือ พันท้ายนรสิงห์ที่ชูชัย พระขรรค์ชัย เป็นพระเอกที่คนติดใจ ชูชัย นักมวยขั้นแชมเพียนที่หน้าตาหล่อเหลา จึงถูกผู้สร้างภาพยนตร์ (คือ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าภาณุพันธุ์ยุคล (ซึ่งผู้นิยมผลงานทั่วไปของพระองค์เรียกพระนามอย่างลำลองว่า “พระองค์ชายใหญ่” เพราะทรงเป็นพระโอรสองค์ใหญ่ในสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ายุคลทิฆัมพร กรมหลวงลพบุรีราเมศวร์) ทรงชักนำให้มาแสดงเป็นพันท้ายนรสิงห์ และ สุพรรณ บูรณะพิมพ์ แสดงเป็นนวล ภาพยนตร์เรื่องนี้มีสิ่งที่เป็นอมตะอีกอย่าง คือ เพลงน้ำตาแสงไต้ ซึ่งครูสง่า อารัมภีร ศิลปินแห่งชาติแต่ง ในเรื่องนี้ ถนอม อัครเศรณี แสดงบทพระเจ้าเสือ (ขุนหลวงสรศักดิ์) ที่คนก็มักจะเอ่ยถึงท่านในบทบาทนั้นเสมอๆ มีปรากฏการณ์อันเป็นคุณูปการสำคัญแก่วงการกวีของไทยที่คุณถนอม อัครเศรณี (ซึ่งเป็นผู้คุมข่าวสตรีหน้ากลาง ไทยรัฐ ท่าน ใช้คำขวัญเก๋ว่า "สวย เพียบพูนด้วยเสน่ห์ ฉลาดและแสนดี") ทำอีกอย่าง คือ พื้นที่ส่วนหนึ่งใกล้ๆ คอลัมน์ตอบปัญหาของ "ศิราณี" นั้น ท่านกันเนื้อที่ส่วนหนึ่งพอเป็นที่สำหรับลงบทกลอนจำนวน 2 บท หรือ 8 วรรคทุกวันธรรมดา ให้ผู้ที่รักกาพย์กลอนส่งกลอนมาลง เป็นสนามแสดงฝีปากฝากฝีมือในคอลัมน์ "ประกายเพชร" และฉบับวันอาทิตย์เพิ่มความยาวเป็น 3 บทเปลี่ยนชื่อคอลัมน์ว่า “เกล็ดดาว” (ข้อมูลนี้ขอขอบคุณเพื่อนนักกลอนเก่า นิภา บางยี่ขัน และอภินันท์ นาคเกษม ช่วยเตือนความจำให้) ซึ่งใครได้รับคัดเลือกลง ถือว่าไม่ใช่ย่อยเลยทีเดียว อย่างน้อยก็รีบไปหาซื้อไทยรัฐฉบับนั้นไว้อวดเพื่อนฝูง (และแฟน) หรือตัดใส่สมุดบันทึกประจำวันไว้เป็นหลักฐาน กลายเป็นนักกลอนโด่งดังก็มากมาย เพราะไทยรัฐเป็นหนังสือใหญ่ มีจำนวนจำหน่ายมากที่สุดของประเทศ ว่ากันว่าจำนวนพิมพ์ หรือปริมาณการจำหน่าย (ที่ภาษาสื่อว่า CIRCULATION) ของไทยรัฐถือว่ามากที่สุด ว่ากันว่า แม้เอาปริมาณการพิมพ์และจำหน่ายของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับในเมืองไทยมารวมกันแล้ว ยังไม่สามารถลบสถิติของไทยรัฐได้ จึงได้รับยกย่องเสมือนหนังสือพิมพ์ “พิมพ์ไทย” ของสำนักพิมพ์ใหญ่ “ไทยพาณิชยการ” โด่งดังที่สุดของชาติสมัยก่อน เกริ่นมาแสนยาว เพื่อที่จะบอกว่า เพลง "หัวใจเมือง" นั้น เดิมทีคุณถนอม อัครเศรณี ใช้นามปากกา "อัครรักษ์" เขียนไว้ เป็นกลอนหก ชื่อ “เมืองกังวล” แล้วต่อมา พอ. บุญส่ง หักฤทธิ์ศึก ได้เอาไปใส่ทำนองเป็นเพลงปลุกใจ และความที่มีข้อความบางตอนละม้ายบทพระราชนิพนธ์ของล้นเกล้า ฯ รัชกาลที่ 6 คนก็เลยเข้าใจ (บางคนก็รีบสรุปไป) ว่าเป็นพระราชนิพนธ์มาจนเข้าใจผิดมาเรื่อยๆ จนบัดนี้ กลอนดังกล่าวมีว่าดังนี้ เมืองใดไม่มีทหารหาญ/เมืองนั้นไม่นานเป็นข้า/เมืองใดไร้จอมพารา/เมืองนั้นไม่ช้าอับจน/เมืองใดไม่มีพาณิชเลิศ/เมืองนั้นย่อมเกิดขัดสน/เมืองใดไร้ศิลป์โสภณ/เมืองนั้นไม่พ้นเสื่อมทราม/เมืองใดไม่มีกวีแก้ว/เมืองนั้นไม่แคล้วคนหยาม/เมืองใดไร้นารีงาม/เมืองนั้นสิ้นความภูมิใจ/เมืองใดไม่มีดนตรีเลิศ/เมืองนั้นไม่เพริศพิสมัย/เมืองใดไร้ธรรมอำไพ/เมืองนั้นบรรลัยแน่เอย ได้ยินเพลงนี้แล้ว โดยเฉพาะวรรคทอง 2 วรรคสุดท้าย ทำให้นึกถึงบ้านเมืองเราแล้วห่อเหี่ยวใจเหลือเกิน หากยังมีสภาพดังรัฐบาลที่ผ่านมาและตอนนี้จะพาบ้านเมืองไปทางใด ยังต้องแขม่วท้องเอาใจช่วยอยู่แทบไม่หายใจ ความจริงที่เข้าใจผิดกันนั้นมีมานานแล้ว และผู้ยืนยันว่าใครเป็นเจ้าของบทประพันธ์ก็คือ ถนอม อัครเศรณี ที่เขียนจดหมายยืนยันกับ "อิงอร" (ศักดิ์เกษม หุตาคม ประพันธกรสำนวนปากกาจุ่มน้ำผึ้ง) เพื่อนรักของคุณถนอมเองที่ได้นำลงในคอลัมน์ "พระอาทิตย์ชิงดวง" ในสยามรัฐรายวัน เพื่อให้เรื่องนี้มีความสมบูรณ์ ขอคัดจดหมายมีค่าชิ้นนั้นมาลงพิมพ์ในตอนหน้า @