แค่ได้ไปใช้ชีวิตแบบชาวโตเกียว (หมายถึง ยืนโซ้ยโซบะตามร้านหยอดเหรียญ นอนฟูตองบนเสื่อตาตามิ และเดินทางโดย "เมตะโร" (TOKYO METRO) ไม่ใช่รถทัวร์) เพียง 7-8 วัน ก็รู้สึกชัดเจนว่า วิถีแห่งโตเกียวนั้น มีเส้นที่มองไม่เห็นขีดกำกับผู้คนของเขาไว้มากกว่าเมืองอื่นใดในโลก

แค่ได้ไปใช้ชีวิตแบบชาวโตเกียว (หมายถึง ยืนโซ้ยโซบะตามร้านหยอดเหรียญ นอนฟูตองบนเสื่อตาตามิ และเดินทางโดย "เมตะโร" (TOKYO METRO) ไม่ใช่รถทัวร์) เพียง 7-8 วัน ก็รู้สึกชัดเจนว่า วิถีแห่งโตเกียวนั้น มีเส้นที่มองไม่เห็นขีดกำกับผู้คนของเขาไว้มากกว่าเมืองอื่นใดในโลก ทุกคนต้องข้ามถนนตรงทางม้าลาย เมื่อสัญญาณคนข้ามเป็นไฟเขียว ส่วนแยกที่ไม่มีสัญญาณ รถต้องหยุดให้คนข้ามทางม้าลายก่อนเสมอ ขึ้นหรือลงบันไดเลื่อนต้องยืนชิดซ้าย เว้นช่องขวาไว้ให้คนรีบกว่าเรา ในวันฝนตก ก่อนเดินเข้าห้างร้าน ต้องเอาร่มเปียกฝน ยัดถุงพลาสติคใส่ร่มที่มีบริการฟรีหน้าร้าน ไม่พูดโทรศัพท์มือถือในรถไฟทั้งใต้ดินและบนดิน (แต่ถ้าเล่นเกมหรือแชทกันเงียบๆ ไม่มีใครว่า) แม้แต่คิวเข้าห้องน้ำ ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาในประเทศพัฒนาแล้วส่วนใหญ่ วิถีโตเกียวก็ยังแตกต่างอย่างน่ารัก เวลาเข้าคิวหน้าโถฉี่ หรือหน้าห้องน้ำ ในบ้านเรา หรืออีกหลายประเทศ จะเป็นลักษณะต่างคนต่างต่อคิวโถใครมัน โดยเลือกแถวสั้นที่สุด หรือแถวที่คาดว่าจะถึงคิวเราเร็วที่สุด ซึ่งหากโชคดีคุณก็อาจได้ปลดทุกข์ก่อนคนที่มารอคิวโถ (ห้อง) อื่น ก่อนหน้าคุณ แต่ถ้าโชคร้ายเจอคนท้องผูก หรือเป็นนิ่วการณ์ก็จะตรงกันข้าม การต่อคิวแบบเสี่ยงดวงจึงไม่เป็นไปตามปรัชญามาก่อนได้ก่อน ต่างจากคิวห้องน้ำในโตเกียวที่เหมือนคิวซื้อตั๋วหนังในบ้านเรา คือ มีแถวเดียว รออยู่ปากทาง พอโถว่าง คนแรกสุดได้เข้าก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างโรงหนังบ้านเรา กับ ห้องน้ำบ้านเขา ใครเลียนแบบใคร เหล่านี้คือตัวอย่างของวิถีโตเกียว ซึ่งมีเส้นที่มองไม่เห็นขีดไว้ แต่ก็ใช่ว่าวิถีโตเกียวทั้งหมดจะเต็มไปด้วยระเบียบเคร่งครัด ยังมีเส้นที่ไม่ได้ขีดไว้ในโตเกียว ให้ผมเคยรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง เช่น การจราจรของผู้คนจำนวนมหาศาลในสถานีรถไฟระดับ "ชุมทาง" อย่าง ชินจูกุ หรือ ชินางาวา รวมไปถึงบนบาทวิถีในย่านคับคั่ง ซึ่งไม่มีการกำหนดทิศทางการสัญจร ปล่อยให้คนเดินเอาหัวชนกันเหมือนมด ที่เห็นชัด คือ ทางแยกหน้าสถานีเจอาร์ ย่านชิบูยา ซึ่งใครไม่รู้คิดวิธีเปิดไฟแดงหยุดรถทุกด้าน เพื่อให้คนนับพันนับหมื่นเดินข้ามถนนพร้อมกัน ทั้งๆ ที่การสร้างสะพานลอยข้ามถนนดูจะง่ายกว่า และเป็น "ระเบียบ" แบบญี่ปุ่นร้อยเปอร์เซนต์ อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดถึงความจริงที่ว่า ความสับสนวุ่นวายในย่านชินจูกุ หรือจำนวนคนข้ามถนนบนแยกชิบูยา ได้กลายเป็นภาพที่น่าตื่นตา และเป็นวิถีโตเกียวที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวทั่วโลกให้ดิ้นรนไปสัมผัส บางทีเส้นที่ไม่ได้ขีดในโตเกียว อาจเกิดจากความตั้งใจ หาใช่ความไร้ปัญญา ซึ่งน่าจะได้แก่พวกที่พยายามสร้างสะพานลอยข้ามถนนทุกๆ แยก อย่างที่เห็นกันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้มากกว่า