เป็นที่ทราบกันดีว่า รถยนต์ทั่วไปจะมีอายุการทำตลาดราว 4-5 ปี และในระหว่าง 2-3 ปีแรก ก็มักจะกระตุ้นตลาดด้วยการ "ยกหน้า" (FACELIFT) หรืออาจจะเรียกกันแบบติดปากอีกอย่างว่า "ไมเนอร์เชนจ์" แต่สำหรับรถระดับ ซูเพอร์คาร์ เขากระตุ้นตลาดกันอย่างไร เราจะมาวิเคราะห์เจาะลึกกลยุทธ์การตลาดของรถประเภทนี้กันดู

เป็นที่ทราบกันดีว่า รถยนต์ทั่วไปจะมีอายุการทำตลาดราว 4-5 ปี และในระหว่าง 2-3 ปีแรก ก็มักจะกระตุ้นตลาดด้วยการ "ยกหน้า" (FACELIFT) หรืออาจจะเรียกกันแบบติดปากอีกอย่างว่า "ไมเนอร์เชนจ์" แต่สำหรับรถระดับ ซูเพอร์คาร์ เขากระตุ้นตลาดกันอย่างไร เราจะมาวิเคราะห์เจาะลึกกลยุทธ์การตลาดของรถประเภทนี้กันดู สมัยก่อนซูเพอร์คาร์ อย่าง แเฟร์รารี ลัมโบร์กินี และ โลทัส กว่าจะเปลี่ยนรุ่นใหม่แต่ละครั้ง ก็กินเวลานับสิบปี ด้วยเหตุผลด้านงบประมาณในการพัฒนา และจุดคุ้มทุนในการผลิต (เพราะผลิตจำนวนน้อย กว่าจะคุ้มทุนเลยใช้เวลานาน) ซึ่งต่างจากปัจจุบันที่สามารถพัฒนารถยนต์ได้อย่างรวดเร็ว เหตุผลที่ว่าจึงทำให้ราคาของรถเหล่านี้ สูงจนคนธรรมดาเดินดินกินข้าวแกง ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เป็นเจ้าของ การทำตลาดด้วยรถรุ่นเดียวต่อเนื่องกันยาวนานนับ 10 ปีนั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย จึงทำให้กลยุทธ์ "เหล้าเก่าในขวดใหม่" หรือ การนำเอาโครงสร้างเดิม มาแต่งหน้าทาปาก และอาจจะเพิ่มแรงม้าให้กับเครื่องยนต์สูงขึ้น เป็นที่นิยมใช้กันมาตั้งแต่ยุค '70 และ '80 สำหรับรถรุ่นที่เห็นได้ชัด ก็คือ โลทัส เอสปรีต์ (ESPRIT) รุ่นแรกที่ออกแบบโดย จูจาโร (GIUGIARO) นักออกแบบระดับตำนานของโลกชาวอิตาเลียน ตั้งแต่ปี 1976-1987 มีการออกแบบตกแต่งตัวถังให้เป็นรถรุ่นพิเศษ รวมแล้วทั้งหมด 9 รุ่น เรียกได้ว่ามีการกระตุ้นตลาดเกือบทุกปีก็ว่าได้ เอสปรีต์ รุ่นที่ 2 มีการออกแบบโดยเปลี่ยนกันชนหน้า/หลัง และพัฒนาโครงสร้างเพิ่มเติมโดย ปีเตอร์ สตีเวนส์ (PETER STEVENS) ระหว่างปี 1987-1993 ซึ่งในระหว่าง 6 ปีนี้ มีรุ่นพิเศษรวมแล้ว 6 รุ่น เข้าสู่รุ่นที่ 3 ที่พัฒนาโดยนักออกแบบลูกครึ่งชาวไทย-อังกฤษ จูเลียน ธอมสัน (JULIAN THOMSON) ระหว่างปี 1993-1999 ระยะเวลา 7 ปี แต่ออกมาถึง 8 รุ่น จนมาถึงยุคสุดท้ายของ เอสปรีต์ รุ่นนี้ ที่ออกแบบโดย คารร์ (CARR) นักออกแบบผู้สืบทอด ดีเอนเอ และเป็นผู้กำหนดแนวทางของ โลทัส ในปัจจุบัน กับรุ่น เอสปรีต์ วี 8 (ESPRIT V8) ที่ทำตลาดอยู่เพียง 2 ปี ตั้งแต่ปี 2002-2004 ก่อนสิ้นสุดสายการผลิตลง สำหรับค่ายม้าลำพองอย่าง แเฟร์รารี ก็ไม่น้อยหน้า แถมยังมีรุ่นให้เลือกซื้อลานตาไปหมด ยกตัวอย่างรุ่นล่าสุด ก็คือรุ่น เอฟเอกซ์เอกซ์ (FXX) ที่นำเอาเจ้า เอนโซ (ENZO) มาโมดิฟาย เพิ่มความแรง และมูลค่าขึ้นไปได้อีกมาก แต่รูปทรงก็ยังคงเหมือนกับเอารุ่น เอนโซ มาแปลงให้เหมือนรถแข่ง แถมเหมือนมากไปหน่อย ความหรูหราไฮโซ ก็เลยลดน้อยลงไปด้วย หลังจากเจ้าม้าลำพอง เอฟเอกซ์เอกซ์ ออกสู่ตลาดได้ไม่นาน เจ้ากระทิงดุ ลัมโบร์กินี ก็แอบซุ่มพัฒนา ไม้ตายตัวล่าสุด ที่เพิ่งจะเปิดตัวในงานมหกรรมยานยนต์ฟรังค์ฟวร์ท 2007 ไปหมาดๆ ซึ่งถือได้ว่าตัวล่าสุดที่มีนามว่า เรเวนตัน (REVENTON) นี้ ได้ถูกออกแบบจากพื้นฐานของรุ่น มูร์ซีเอลาโก แอลพี 640 (MURCIELAGO LP640) ตัวปกติจริง แต่ตัวถังภายนอกกลับออกแบบได้อย่างน่าสนใจ ด้วยแนวคิดที่ได้มาจากเครื่องบินรบความเร็วสูง ซึ่งดูแล้วมีความแตกต่างจาก มูร์ซีเอลาโก ตัวปกติ และที่สำคัญผลิตเพียงแค่ 20 คันเท่านั้น หมดแล้วหมดเลย นี่ก็คือ กลยุทธ์สำคัญของการเพิ่มมูลค่า นั่นคือ การผลิตในจำนวนจำกัดนี่เอง อาจพอสรุปได้ว่า นับวันการทำตลาดจะมุ่งเป้าหมายไปสู่ลูกค้าเฉพาะกลุ่มมากขึ้น การทำตลาดด้วยการผลิตน้อยชิ้น สร้างราคาได้ ซึ่งถ้าผลิตเป็นจำนวนมาก ก็จะเหมือนของโหล ที่ไม่สามารถทำราคาได้สูง ผมฟันธงเลยว่า ผู้ผลิต และฝ่ายการตลาดของซูเพอร์คาร์ทั้งหลาย จะใช้กลยุทธ์ "เหล้าเก่าในขวดใหม่" ต่อไปแน่ๆ เพราะมันถูกพิสูจน์มาแล้วหลายยุคหลายสมัย จวบจนปัจจุบัน มันก็ยัง "เวอร์ค"