"ประกันเบี้ยวค่าซ่อม"

การมีรถใช้หมายถึงรถยนต์ สิ่งที่หนีไม่พ้น คือ การชำรุดเสียหาย โดยเฉพาะที่เกิดจากอุบัติเหตุ ซึ่งมีรถด้วยกันนั่นแหละทำพิษ หรือไม่ก็เกิดจากรถของเราไม่เกาะถนนตามปกติ แต่ทะลึ่งไปเกาะเสาไฟฟ้า ขอบทาง รั้วคอนกรีท ราวสะพาน หรือของแข็งต่างๆ แม้จะทะนุถนอมแค่ไหน ก็มักจะหนีไม่พ้นการซ่อม การซ่อมรถทุกวันนี้ ไม่ใช่เสียเงินแค่บาทสองบาท มันแพงตามราคาค่ารถกระมัง ทางออกที่ทำกันอยู่ คือ ต้องพึ่งบริษัทประกันภัย หรือซื้อประกันไว้ก่อน ซึ่งก็แปลก บ้านเราเจ้าของรถมักไม่ตั้งใจซื้อประกัน กลายเป็นของแถมอีตอนถอยรถป้ายแดงไปซะฉิบ พอพ้น 1 ปี เจ้าของรถ หรือนักเลงผ่อนส่งในบ้านเราชอบวัดดวง โดยไม่ทำประกัน เป็นอะไรขึ้นมาหน้าเหลืองไปเลย อันที่จริงไม่ใช่เฉพาะเจ้าของรถเท่านั้นที่สบายใจเพราะอาศัยบริษัทประกันภัย อู่ซ่อมรถต่างๆ ก็ได้พึ่งบริษัทประกันไปด้วย เมื่อลากรถที่มีประกันมาซ่อมก็สบายใจเรื่องค่าซ่อม ถือว่าบริษัทประกันเขามีจ่าย ไม่ต้องลำบากในการเรียกเก็บจากเจ้าของรถโดยตรง ซึ่งมีมั่ง ไม่มีมั่ง ชักดาบมั่งตามถนัด แต่ก็ยังมีปัญหาอยู่ดี เพราะบริษัทประกันภัยในบ้านเราไม่ค่อยแน่นหนามั่นคงเท่าที่ควร ส่วนหนึ่ง หรือส่วนใหญ่ฐานะเอาแน่เอานอนไม่ได้ ตกหนักเดือดร้อนทั้งอู่ซ่อม ทั้งเจ้าของรถ ดังเช่น คดีนี้ อู่ที่เกิดปัญหา คือ อู่ของ "หจก.ซ่อมเจ๋ง" รับซ่อมรถราคาแพง และเสียหายหนัก ที่มีประกันวินาศภัยกับ "บริษัท ประกันแห่งหนึ่ง จำกัด" เถ้าแก่ขะมักเขม้น ซ่อมสุดฝีมือ คิดเป็นค่าซ่อมเกือบ 2 ล้านบาท ขาดแค่แสนเศษ มันน้อยอยู่หรือ ซ่อมเสร็จเคลียร์ค่าซ่อมจากบริษัทประกัน ปรากฏว่าเจออาหารจำพวกผัด คือ ผัดมาเรื่อย เป็นปีๆ ได้แต่ลม จนเถ้าแก่อู่ซ่อมเป็นลมแล้วเป็นลมอีก ครั้นจะฟ้องก็เกรงเป็นการตัดรอนตัดลูกค้าของตน ไม่ได้รถที่มีประกันจากบริษัทประกันรายนี้เข้ามาซ่อม ในที่สุดก็ทนไม่ไหว จ้างทนายยื่นฟ้องบริษัทประกัน เรียกเอาค่าซ่อมรถเกือบ 2 ล้านบาท พร้อมดอกเบี้ย บริษัทประกันสู้คดี อ้างว่า ค่าซ่อมไม่แพงขนาดนั้น ซ่อมชุ่ย อะไหล่ปลอม ตบท้ายอ้างว่าคดีขาดอายุความไปนานแล้ว เถ้าแก่อู่ซ่อมไม่ฟ้องภายในกำหนด 2 ปี ขอให้ยกฟ้อง ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว เห็นว่าคดีไม่ขาดอายุความ แต่คิดสาระตะแล้ว ให้บริษัทประกันจ่ายค่าซ่อมราวๆ ครึ่งหนึ่ง คือ 9 แสนกว่าบาทเท่านั้นเอง พร้อมดอกเบี้ย เถ้าแก่เจ๋งเจ้าของอู่จะเป็นลมอยู่ดี ขาดทุนตายชัก จึงให้ทนายยื่นอุทธรณ์ให้จ่ายเต็มตามฟ้อง ข้างฝ่ายบริษัทประกันก็ได้ใจ จะเอา ให้ยกฟ้อง ยื่นอุทธรณ์เหมือนกัน ศาลอุทธรณ์พิจารณาแล้ว พิพากษาแก้ให้โจทก์ คือ อู่ซ่อมรถได้เงินเต็มตามฟ้อง พร้อมดอกเบี้ย เรื่องยาวถึงศาลฎีกา เพราะบริษัทประกันดิ้นรนต่อไป เน้นข้อต่อสู้เรื่องอายุความตามลีลาของพวกที่เบี้ยว พวกที่ขี้โกง หมดทางสู้ อย่างอื่นก็ใช้เรื่องอายุความเป็นหลัก ศาลฎีกาเพ่งดูคดีนี้อยู่ไม่นานแล้วชี้ขาดออกมาว่า เมื่อปี 2539 บริษัทประกันเป็นผู้ว่าจ้างหจก. ซ่อมเจ๋ง ซ่อมรถลูกค้าของบริษัทประกัน เมื่อซ่อมเสร็จส่งมอบรถให้ลูกค้า แล้วเรียกเก็บเงินจากบริษัทประกันเป็นคราวๆ เรื่อยมา หลังสุดซ่อมรถอีกคันเสร็จแล้วบริษัทประกันเบี้ยว ไม่จ่ายค่าซ่อมตั้ง 1,872,150 บาท ประเด็นตัดสินเหลืออยู่ข้อเดียว คือ คดีขาดอายุความแล้วหรือยัง ศาลฎีกาแจงว่า อู่ซ่อมเจ๋ง อยู่ในฐานะเป็นผู้ประกอบการค้า ทำสัญญากับจำเลยซึ่งเป็นผู้รับประกันวินาศภัย รับซ่อมรถที่มีประกันจากจำเลย การที่ทางอู่เรียกเอาค่าซ่อม จึงเป็นการเรียกเอาค่าจ้าง หรือค่าแห่งการงานที่ได้ทำเพื่อกิจการของจำเลย ซึ่งเป็นลูกหนี้ กรณีต้องตามกฎหมายแพ่ง ฯ มาตรา 193/33 (5) ประกอบมาตรา 193/34 (1) ทางอู่มีสิทธิเรียกเอาค่าซ่อมตั้งแต่ปี 2539 เป็นต้นมา นับถึงวันฟ้องยังไม่เกิน 5 ปี (ไม่ใช่ 2 ปี เหมือนสัญญาจ้างทำของทั่วไป) คดีจึงไม่ขาดอายุความ บริษัทประกันเบี้ยวไม่สำเร็จ ศาลฎีกาจึงพิพากษายืนตามที่ศาลอุทธรณ์ว่ามา ตอนนี้บริษัทประกันก็ออกอาการพอสมควร สืบเนื่องจาก "นักการเมือง" ทำเหตุ ว่ามาอย่างนี้นักการเมืองเขาเต้น เพราะเขาไม่เคยสำรวจพฤติกรรมตนเองแม้แต่ครั้งเดียวว่าดีเลวแค่ไหน ได้แต่สวดฝ่ายอื่น ชาวบ้านส่วนใหญ่ในตอนนี้ก็เลือกข้าง แบ่งฝ่ายตามนักการเมือง แทนที่จะทรงกายให้มันเที่ยง เป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องเฮตามฝ่ายไหน ไม่ต้องให้ใครมาจูงจมูก รอเวลาลงคะแนนเลือกตั้งอย่างเดียว เลือกนักการเมืองที่ไม่โกงกิน ไม่ยึดประเทศ แค่นี้บ้านเมืองก็รอด บริษัทประกัน หรือวงการรถราก็รอดไปด้วย แฮ่ะ..แฮ่ะ...เกี่ยวกันจนได้จริงไหมพี่ จากคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 5826/2548 คดีรถ ตีพิมพ์ใน"ฟอร์มูลา"