สังคม “ปัดเศษ”

ถ้าไม่นับพวกเศษมนุษย์ (ที่มีมากขึ้นทุกที) “เศษ” ไม่ใช่ส่วนที่ไร้ค่า กระทั่งเศษอาหารก็ยังสามารถต่อชีวิตหมา แมว หรือคนในบางสถานะได้ แต่เรามักจะมองข้ามความสำคัญของ “เศษ” ไป โดยเฉพาะเศษสตางค์ ซึ่งทุกวันนี้แทบไม่มีใครอยากพกให้หนักกระเป๋า

ผมไม่ได้พูดเกินเลยความจริงแต่อย่างใด ถ้าคุณเป็นคนที่จับจ่ายด้วยเงินสด และทำธุรกรรมต่างๆ ด้วยตัวเองบ่อยๆ จะพบว่าร้านค้าบางแห่งไม่รับเหรียญสลึง และ 50 สตางค์ คอนวีเนียน สโตร์ หลายแห่งจะไม่ทอนเศษสตางค์ แต่จ่ายเป็น “ลูกอม” แทน บริษัทโทรศัพท์มือถือ ก็ไม่ทอนเศษสตางค์ที่ไม่ลงตัว (เช่น ไม่ครบ 25 สตางค์) โดยจะยกยอดไปหักกลบลบหนี้กับยอดค่าใช้จ่ายงวดต่อไป   การตั้งราคาสินค้า รวมถึงการปรับราคาก็เช่นเดียวกัน แทบทุกรายการจะมีราคาเป็นจำนวนบาทถ้วนๆ และปรับขึ้นเป็นบาท (มักเริ่มที่ 5 บาท) ทั้งที่ต้นทุนจริงอาจเพิ่มแค่ 50 สตางค์เท่านั้น   ที่เป็นเช่นนี้เพราะเราละเลยที่จะตรวจสอบข้อเท็จจริงเรื่องต้นทุน ปล่อยให้พ่อค้าแม่ค้า ตั้งแต่รายย่อยจนถึงระดับรัฐวิสาหกิจ ฉวยโอกาสขึ้นราคาสินค้าและบริการแบบ “ปัดเศษ” กันตามใจชอบ ทุกครั้งที่มีการปรับเงินเดือนข้าราชการ ค่าขนส่ง หรือค่าเชื้อเพลิง   เราไม่สนใจ รวมถึงไม่มีหน่วยงานใดสนใจจะแจกแจงให้ประชาชนทราบว่า ค่าเงินเดือน ค่าขนส่ง หรือค่าเชื้อเพลิง ที่เพิ่มขึ้นนั้น มันเป็นสัดส่วนเท่าไรของต้นทุนสินค้าแต่ละประเภท และถ้าจะปรับราคาขาย ควรบวกสักกี่ “สตางค์” จึงจะสมน้ำสมเนื้อกับส่วนของต้นทุนที่เพิ่มขึ้น   ทุกวันนี้ ประชาชนต้องแบกรับค่าครองชีพแบบ “ปัดเศษ” เพราะเราอยู่ในสังคม และระบบเศรษฐกิจแบบ “ปัดเศษ” นั่นเอง   ผมอยากให้ดูตัวอย่างประเทศเจริญแล้วในยุโรป สหรัฐอเมริกา รวมถึง ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ สิงคโปร์ ราคาสินค้าในประเทศเหล่านั้น จะปรับขึ้น/ลงอย่างสมเหตุสมผล โดยเริ่มจากหน่วยสตางค์ (ไม่นับประเทศที่ประสบปัญหาข้าวยากหมากแพง) เพราะเงินหน่วยสตางค์ของเขายังมีค่า ไม่มีการปฏิเสธรับเหรียญ หรือไม่ทอนเหรียญ (แถมยังยินดีช่วยเลือกและนับเหรียญให้นักท่องเที่ยวจากประเทศ “ปัดเศษ” อย่างเราด้วย)   ผมฝากสภาปฏิรูป กับรัฐบาลชุดปัจจุบันที่รวมกูรูเศรษฐกิจไว้มากมาย พิจารณาเรื่องนี้ เพื่อให้การกำหนดราคาสินค้ามีความเป็นธรรมแก่ผู้บริโภค และสะท้อนต้นทุนที่แท้จริง   ไหนๆ จะคืนความสุขให้คนไทยแล้ว ช่วยคืน “สตางค์” ให้เราด้วยได้ไหมครับ ?!?