ประสาใจ
สวัสดีปีมะเส็ง
กิรดัง ได้ยินมา ตทา กาเล...กาลครั้งหนึ่ง โจวานนี ฟรันเชสโก สตราปาโรลา นักเล่านิทานข้างหมอนชาวอิตาเลียน เล่าว่า ในนครเจโนอานั้น ยากยิ่งจะหามิตรภาพใดเทียบได้ เท่าความปรองดองระหว่าง อาร์ธิลาโอ กับลิเบราเล เล่าลือกันในเมืองว่า ผู้ชาย 2 คนนี้มีความสุขกับเมียของแก-ของกัน แนบแน่นโดยสัมพันธภาพไม่เปลี่ยน
ที่มาของเรื่องนี้ เดิมที อาร์ธิลาโอ ก็นอนกับเมียของตน และลิเบราเล ก็นอนกับเมียของเขา ความคิดที่เพื่อนสองคนจะสร้างสัมพันธภาพแบบเมียของแก-ของกัน ไม่เคยมีในสมอง
เรื่องนี้ถ้าจะมีคนผิด ความผิดก็อยู่ที่เมีย ดันเป็นผู้หญิงที่สวยร้ายกาจ ดารีอา-เมียของ อาร์ธิลาโอ มีเรือนร่างประหนึ่งกิ่งหลิว หน้าอกดุจดังผลแอพเพิล ส่วน ปโรเปร์ตีอา-เมียสาวของ ลิเบราเล ยวนเสน่ห์ด้วยเรือนร่างประหนึ่งเป็นประติมากรรมอันวิจิตร หน้าอกกับสะโพก มีแรงดึงดูด
คราวหนึ่ง อาร์ธิลาโอ จำเป็นต้องไปทำธุระการค้าต่างเมือง จึงบอกเพื่อนว่า
"ลิเบราเล เอย เขาว่ากันว่า บุรุษใดลงจากเรือนสามวันไซร้ สตรีของเขาย่อมเป็นอื่นได้ ดังนั้นระหว่างที่เราไม่อยู่ ช่วยเป็นหูเป็นตาให้ด้วยนะ มีอะไรก็เตือนเมียฉันด้วยละกัน มันกำลังท้องอยู่ด้วย"
ลิเบราเล ตอบตกลงเพื่อนโดยไม่ใช้เวลาคิด เมื่อ อาร์ธิลาโอ ลงเรือนแล้ว ลิเบราเล ก็ไปหา ดารีอา ผู้น่ารักที่บ้าน แล้วกล่าวกับหล่อนว่า
"แม่นางเอย จงมองเราเยี่ยงปิยมิตร เราคือที่ปรึกษาพิเศษของนาง พร้อมรับใช้ทุกเรื่อง โปรดให้ความไว้วางใจ"
"ยินดีค่ะ" ดารีอา กล่าว "ฉันทราบดีว่าสามีเชื่อมั่นในตัวท่านสูงมาก ฉันก็เช่นกัน"
ลิเบราเล ค้อมศีรษะให้ครั้งหนึ่งก่อนกลับ ระหว่างทางกลับบ้านตัณหากำเริบ คิดเพลินไปว่าอัน นางปโรเปร์ตีอา เมียเรานั้นก็เป็นผู้หญิงไซซ์อวบ แต่ ดารีอา นั้นเล่า เป็นผู้หญิงสวยน่ารักน่าใคร่ ประเภทจิ๋วแต่แจ๋วอะไรทำนองนั้น
รัตติกาลนั้นสร้างความเจ็บปวดให้กับ ลิเบราเล เพราะนอนไม่หลับ ตาลืมโพลง เห็นแต่ผลแอพเพิลกับกิ่งหลิว ขณะที่หน้าอกภูเขากับแก้มสะโพกของ นางปโรเปร์ตีอา หลับสนิทเป็นหมอนข้างใบโตอยู่เคียงกาย
เช้าขึ้นมา ลิเบราเล ก็ออกไป "สวัสดียามเช้า" กับ ดารีอา ที่บ้านนาง ยิ่งชำเลืองผลแอพเพิลยามเช้า ตัณหาก็ยิ่งกำเริบ ยิ่งเป็นเวลาที่ ดารีอา กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ เรือนร่างของนางก็ยิ่งต้องตาต้องใจผู้ชายอย่าง ลิเบราเล
"มีอะไรหรือเปล่า แม่นาง ?" ลิเบราเล ถาม
"ไม่มีค่ะ" ดารีอา ตอบ "ก็แค่วิงเวียนศีรษะเล็กๆ น้อยๆ บ่อยครั้ง"
"แปลว่า แม่นางไม่สบาย"
"ก็ไม่เชิงค่ะ คงเป็นด้วยเพราะฉันกำลังตั้งครรภ์ 3 เดือนกระมัง"
"ตั้งครรภ์หรือ ?" ลิเบราเล แสร้งร้อง "อะไรกันเนี่ย เจ้า อาร์ธิลาโอ กล้าทิ้งแม่นางทั้งๆ ที่กำลังมีท้องเช่นนี้เชียวหรือ ?"
"ทำไมล่ะคะ ลิเบราเล...ประเดี๋ยว อาร์ธิลาโอ เขาก็กลับแล้ว ถึงยังไงคงมาถึงก่อนคลอดนั่นแหละ"
"ความเช่นนั้น เรารู้ดี" ลิเบราเล กล่าว "แต่ อาร์ธิลาโอ ไม่ควรทิ้งให้งานค้างอยู่แบบนี้ เขาเป็นคนเริ่มต้นก่อเรื่อง ควรจะต้องอยู่กับแม่นาง สะสางงานที่ค้างอยู่ให้แล้วเสร็จบริบูรณ์ แม่นางไม่เคยได้ยินหรือว่า มีเด็กคลอดออกมาร่างกายไม่สมประกอบ เพราะความเลินเล่อโดยประมาท"
"ตายละ...ลูกของฉันในท้องจะเป็นเช่นนั้น เพราะสามีทิ้งงานหรือคะ ?"
"ฉันเป็นที่ปรึกษาพิเศษ คำกล่าวของฉันจะเลื่อนลอยหรือ ?"
"ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย" ดารีอา พูดตาละห้อย "งั้นฉันควรทำอย่างไรคะ ?"
"พอมีทางแก้" ว่าแล้ว ลิเบราเล ก็กระชับร่างของ ดารีอา มาอยู่ในวงแขน ตอนแรก ดารีอา ก็ตกใจ แต่ ลิเบเรล ย้ำว่าขอให้ไว้วางใจเพื่อนที่แสนดี แล้วก็จัดการอุ้มนางเข้าห้องนอน
"ฉันเป็นปิยมิตรของ อาร์ธิลาโอ จะนิ่งดูดายให้เพื่อนรับกรรมเพราะละทิ้งงานกลางคันไม่ได้แน่ ฉันทนดูเด็กไม่สมประกอบออกมาลืมตามองดูเราไม่ได้..."
นางดารีอา อ้าปากจะเถียง แต่เถียงไม่ได้เพราะ ลิเบราเล ปิดปากนางด้วยการบรรจงจุมพิตแนบแน่น ครั้นถอนริมฝีปากออกมาแล้วนั่นแหละนางจึงพูดเสียงสั่นๆ ว่า
"ท่านทำถูกต้องแล้ว เพื่อนบ้านที่แสนดี"
ตั้งแต่วันนั้นมาทุกวัน ลิเบราเล ก็มีหน้าที่ไปทำงานที่ อาร์ธิลาโอ ค้างไว้ จนกระทั่ง อาร์ธิลาโอ กลับมา และไม่ช้า ดารีอา ก็คลอดบุตรเป็นเด็กผู้ชายอ้วนท้วน นำความผาสุกมาสู่พ่อกับแม่
คืนหนึ่ง อาร์ธิลาโอ ซึ่งหลงใหลในตัวลูกชาย รำพึงกับเมียว่า
"ลูกเรามีร่างกายสมบูรณ์สมความเป็นชาย เขาน่าจะเป็น อพอลโล ตำนานเทพบุตรได้อย่างไร้ข้อตำหนิ"
"ใช่ค่ะ" ดารีอา ตอบ "แต่ฉันไม่ขอบคุณท่านนะ"
"อ้าว...ทำไมล่ะ ?"
เท่านั้นแหละ ดารีอา ก็เล่าความทั้งสิ้นให้สามีฟัง ไม่ตกหล่นในรายละเอียด ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ อาร์ธิลาโอ ฟังความทั้งหมดโดยไม่แสดงอาการโมโหโกรธาให้เห็น
ในใจร้อนผ่าว กำเริบความคิดเงียบๆ ว่า...ลิเบราเล-เจ้าตัวแสบ แอบมายุ่งกับเมียเราได้ เราเองก็คิดอะไรกับเมียเจ้าเหมือนกัน แม้ ดารีอา ของเราจะงามเหมือนกิ่งหลิว หน้าอกเหมือนผลแอพเพิล แต่พอนึกถึงภาพนางปโรเปร์ตีอา ก็เห็นแต่แก้มสะโพกอันกลมกลึงกับหน้าอกอวบอิ่ม ยิ่งเราจำศีลระหว่างเมียตั้งครรภ์ก็ยิ่งอาการหนัก
.
..ลิเบราเล เอย เจ้าคิดว่าเพทุบายของเจ้าเหลือกิน รอชมเพทุบายของเราบ้างละกันเพื่อน...
วันต่อมา อาร์ธิลาโอ มีงานต้องทำ 2 อย่าง อย่างหนึ่ง คือ เชิญ ลิเบราเล กับนางปโรเปร์ตีอา มากินข้าวมื้อค่ำที่บ้าน อย่างที่สอง คือ จ้างหัวขโมยไปโจรกรรมเพชรของ นางปโรเปร์ตีอา แล้วให้นำมามอบให้เขาเก็บไว้
คืนนั้น อาหารมื้อค่ำไม่อร่อยสำหรับ นางปโรเปร์ตีอา เพราะเอาแต่ร้องไห้ด้วยเครื่องเพชรถูกขโมย อาร์ธิลาโอ ยื่นข้อเสนอทันทีว่า
"แม่นางเข้าไปนอนพักในห้องนอนก่อนเถอะ สามีของแม่นาง และฉัน จะไปพบเจ้าหน้าที่ เร่งให้จับกุมคนร้าย ส่วน ดารีอา ก็จะขออนุญาตไปค้นบ้านของแม่นาง ตรวจดูให้ละเอียดถี่ถ้วนเผื่อจะเจอของที่หาย"
ข้อเสนอของ อาร์ธิลาโอ บรรลุข้อตกลง กินข้าวเสร็จ นางปโรเปร์ตีอา ก็เข้าไปล้มตัวนอนในห้องนอน นางดารีอา ได้รับกุญแจบ้าน ลิเบราเล ส่วน อาร์ธิลาโอ กับลิเบราเล ก็ออกไปพบเจ้าหน้าที่ ออกมาจากบ้านได้ไม่กี่ก้าว อาร์ธิลาโอ ก็บอกเพื่อนว่า
"นี่เราสองคนกำลังทำเรื่องโง่ๆ นะ ที่จะไปหาเจ้าหน้าที่ด้วยกันทั้ง 2 คนน่ะ ฉันควรไปช่วย ดารีอา ค้นหาของที่บ้านนายมากกว่านะ"
"ก็ดี" ลิเบราเล พูด "เช่นนั้น ฉันไปพบเจ้าหน้าที่คนเดียวก็ได้"
อาร์ธิลาโอ ก็เลยแยกจากเพื่อน แต่ไม่ได้กลับไปที่บ้าน ลิเบราเล เขามุ่งตรงไปยังห้องนอนในบ้านของเขา เข้าไปหา นางปโรเปร์ตีอา ที่กำลังนอนอยู่บนเตียง
"ท่านไปพบเจ้าหน้าที่มาแล้วหรือคะ ?" นางปโรเปร์ตีอา ถาม
"ลิเบราเล กำลังไป ส่วนฉันกลับมาเพราะคิดขึ้นมาได้ว่า บางทีเวทย์มนต์อาจจะช่วยจัดการแก้ปัญหาได้"
"เวทย์มนต์อะไรคะ อาร์ธิลาโอ ?"
"ระหว่างฉันไปต่างเมืองคราวนี้ ฉันได้วิชาวิเศษหาของหายติดตัวมาด้วย โดยวิธีใช้คันเบ็ดพิเศษคันเดียว"
นางปโรเปร์ตีอา ผุดลุกนั่ง หน้าอกชูชัน ร้องด้วยความลิงโลดว่า "จริงหรือ ฉันจะช่วยด้วย ยังไงได้ล่ะคะเนี่ย ?"
"แม่นางจะเป็นตัวช่วยที่ดีที่สุด" อาร์ธิลาโอ กล่าว "จงนอนลงไปเถอะ"
นางปโรเปร์ตีอา ล้มตัวลงนอน อาร์ธิเลา ก็ขึ้นเตียง และกล่าวคาถาอาคม "คันเบ็ดวิเศษเอย เจ้าจงออกมาช่วยเราทำงานครั้งนี้ ณ บัดนาว..."
นางปโรเปร์ตีอา เห็นคันเบ็ดของ อาร์ธิลาโอ ก็ตาตั้ง รูปร่างของมันเหมือนคันเบ็ดของ ลิเบราเล แต่ใหญ่โตกว่า เมื่อคันเบ็ดของ อาร์ธิลาโอ ทำงาน นางปโรเปร์ตีอา ก็ตอบรับช่วยงานด้วยความคล่องแคล่ว เสร็จแล้ว อาร์ธิลาโอ ก็หายใจเหนื่อยหอบ ค่อยๆ ควักเครื่องเพชรออกมาจากกระเป๋า
นางปโรเปร์ตีอา น่าจะตื่นเต้นดีใจได้เครื่องเพชรคืน แต่นางกลับอ้อน อาร์ธิลาโอ ว่า "เวทย์มนต์ของท่านสุดยอด เมื่อเดือนก่อนฉันทำกาน้ำชาหายไป ช่วยหาให้ฉันด้วยสิ อาร์ธิลาโอ"
"ด้วยความยินดี" อาร์ธิลาโอ ตอบรับ "แต่เมื่อครู่นี้ เราใช้พลังภายในมากไปหน่อย จะเป็นลมเสียให้ได้ เรื่องนี้สามีแม่นางก็ช่วยได้นะ"
"ไม่ได้หรอก เขาไม่รู้เรื่องเวทย์มนต์เหมือนท่าน..."
"ไม่ยาก...ขอเพียงแม่นางเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเท่านั้น"
ความเป็นมาดังนี้...เช้าวันต่อมา เมื่อ อาร์ธิลาโอ เผชิญหน้า ลิเบราเล ทั้ง 2 คนก็เข้าใจกันด้วยความลึกซึ้ง แล้วค่อยๆ เปิดรอยยิ้มเข้าหากัน ท่ามกลางความเงียบ
และทั้งหมดนี้ คือ ที่มาของคำเล่าลือคนเมืองเจโนอาว่า เหตุใดผู้ชาย 2 คนนี้แลกเปลี่ยนเมียกันอย่างมีความสุข โดยมิตรภาพก็ไม่เปลี่ยน...!!
เรื่องโดย : ข้าวเปลือก
นิตยสาร 417 ฉบับเดือน มกราคม ปี 2556
คอลัมน์ Online : ประสาใจ
ลิงค์สำหรับแชร์ : https://autoinfo.co.th/article/88579