ประกันมั่ว

เรื่องของความมั่ว พักหลังนี้เกิดขึ้นทุกวงการ ตัวอย่างจะๆ คือเรื่องทางด่วน มีการมั่วเพื่อเอาเงินแบ่งกันเป็นพันๆ ล้านบาท ถ้าชาวบ้านและสื่อมวลชนไม่ออกมาโวยวายปล่อยให้มั่วตลอดสาย พวกเปรตก็หวานคอแร้ง โกงเงินของพวกเราชาวบ้านไปบานตะไท คดีนี้ก็เป็นลูกมั่วของบริษัทประกันภัยที่เด้งเชือก ไม่ยอมจ่ายเงินให้คนทำประกัน ทั้งๆ ที่ตกลงกันดิบดีก่อนเอารถไปซ่อมว่าจะจ่ายให้นะ ตอนหลังชักดาบเฉย ชาวบ้านต้องวิ่งโร่ไปพึ่งศาล พึ่งได้หรือไม่ต้องตามไปดู "นายเจี๊ยก" เป็นเจ้าของรถกระบะทำประกันภัยชั้นหนึ่งไว้กับ "บริษัท ไม่มั่วประกันภัย จำกัด" มีกำหนด 1 ปี ขณะที่ยังอยู่ในสัญญา ลูกน้องของนายเจี๊ยกขับรถหลบสุนัขที่วิ่งตัดหน้า รถเสียหลักพลิกคว่ำ ยังดีที่พอซ่อมได้ นายเจี๊ยกเอาเข้าอู่ บริษัทไม่มั่วประกันภัย เป็นผู้ตกลงค่าซ่อมกับทางอู่ไว้ 8 หมื่นบาท หลังจากเทียวไปเทียวมาดูรถที่อู่จนหายอยากตามธรรมเนียมการซ่อมรถในบ้านเราคือซ่อมไปเรื่อยๆ รถก็เสร็จจนได้ แต่เอารถมาใช้ไม่ได้ เนื่องจากบริษัทประกันปฏิเสธหน้าตาเฉย อ้างว่าไม่ได้รับประกันรถของนายเจี๊ยกเล่นเอานาย เจี๊ยกถึงกับร้องเจี๊ยก มันพูดแบบนี้ได้ไงวะ แต่จนแล้วจนรอดบริษัทไม่รับผิดชอบ หน้ามึนหน้าด้านไม่จ่าย เถียงว่าเป็นรถคนละคัน หมายเลขเครื่อง หมายเลขตัวถังคนละคัน ไม่มีทางอื่น นายเจี๊ยกกัดฟันควักเงินหลายบาท ยื่นฟ้องบริษัทประกัน บังคับให้จ่ายค่าซ่อมพร้อมดอกเบี้ย โดยระบุว่าเหตุผิดพลาดเกิดจากบริษัทที่ขายรถให้ต่างหาก ทะลึ่งระบุหมายเลขตัวถังหมายเลขเครื่องยนต์ของคันอื่น แต่ยังไงบริษัทต้องจ่าย ในเมื่อเจตนารับประกันรถคันนี้แท้ๆ อย่ามาหัวหมอ บริษัทไม่มั่วประกันภัย ซึ่งมั่วอยู่ชัดๆ สู้คดี ให้การว่า บริษัทรับประกันรถหมายเลขทะเบียนเดียวกับรถของนายเจี๊ยกก็จริง แต่พบภายหลังเมื่อเกิดอุบัติเหตุแล้วว่า หมายเลขตัวถังหมายเลขเครื่องยนต์ไม่ตรงตามกรมธรรม์ เท่ากับบริษัทรับประกันโดยสำคัญผิดในตัวทรัพย์ซึ่งเป็นสาระสำคัญ ประกันที่ทำไว้ตกเป็นโมฆะ เพราะความประมาทของนาย เจี๊ยกที่ไม่ระบุหมายเลขให้ถูกต้องแต่แรก ค่าซ่อมอย่างมากไม่เกิน 3 หมื่นบาท ขอให้ยกฟ้อง ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว ตัดสินให้บริษัทประกันจ่ายตามฟ้องคือ 8 หมื่นบาทพร้อมดอกเบี้ย บริษัทประกันไม่ย่อท้อในเรื่องดึงเกม ยื่นอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิจารณาแล้ว พิพากษายืน ตามธรรมเนียมของบริษัทประกัน ลงว่าสู้คดีแล้วต้องดึงดันให้ถึงที่สุด ยื่นฎีกาขึ้นไป ยกข้อกฎหมายอ้างเรื่องสำคัญผิดในตัวทรัพย์คือรถที่นำมาทำเบี้ยประกัน ศาลฎีกาจึงต้องเสียเวลาคลำคดีนี้ และชี้ขาดออกมาว่า นายเจี๊ยกพิสูจน์ได้ว่า เหตุผิดพลาดเรื่องหมายเลขตัวถังกับหมายเลขเครื่องยนต์เกิดจากบริษัทผู้ขายรถ ให้นายเจี๊ยกแจ้งผิดมาตั้งแต่ทำสัญญาประกันรายแรก แต่หมายเลขทะเบียนรถถูกต้อง การอ้างสำคัญผิดต่อทรัพย์สินของบริษัทประกัน ศาลฎีกายันกลับไปว่า ต้องสำคัญผิดในตัวทรัพย์ที่เป็นวัตถุ การทำประกันรถถือเอาตัวรถยนต์เป็นสาระสำคัญ ในกรมธรรม์ระบุว่าทำประกันรถยี่ห้อ…รุ่นปี พศ. ...ประเภทรถยนต์นั่งส่วนบุคคลแบบตัวถังนั่งสองแถว ชนิด 4 ล้อ ตรงกับรายการจดทะเบียนรถ หมายเลขทะเบียนก็ตรง บริษัทประกันโต้แย้งไม่ได้ว่านายเจี๊ยกมีรถคันอื่นอีก จึงไม่ใช่เรื่องสำคัญผิดในตัวรถ หมายเลขตัวถังและหมายเลขเครื่องที่ระบุผิด ไม่ใช่สาระสำคัญ เมื่อนายเจี๊ยกขอแก้ให้ถูกต้อง ทั้งๆ ที่เกิดอุบัติเหตุแล้วบริษัทประกันยังให้แก้ เพิ่งมางอแงตอนจ่ายเงิน กรณีจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญผิดที่จะทำให้สัญญาประกันเป็นโมฆะ ข้ออ้างว่านายเจี๊ยกแจ้งหมายเลขคลาดเคลื่อนเกิดจากความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง ก็ไม่จำต้องวินิจฉัย เพราะไม่มีผลทำให้บริษัทประกันเด้งเชือกได้ ศาลฎีกาจึงพิพากษายืน ให้บริษัทประกันหมดหนทางชักดาบ จากคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1008/2543 คดีรถ ตีพิมพ์ใน"4wheels" ส่งไป 10 มีค. 45