"พี่ยอม" ของผม

"พี่ยอม" ของผม ก็คือคุณประยอม ซองทอง ซึ่งเพิ่งได้รับการประกาศให้เป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ประจำปี 2549 นี่แหละครับ ขอแสดงความยินดีกับ พี่ยอมไว้ ณ ที่นี้ด้วย ผมกับพี่ยอมนั้นสนิทชิดเชื้อกันมาหลายสิบปี ตั้งแต่ท่านยังเป็นประชาสัมพันธ์ใหญ่ที่บริษัทน้ำมันแห่งหนึ่ง และหลังเกษียณอายุ ท่านก็รับเชิญผมมาเป็นที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ให้นิตยสารในเครือของเรา รวมทั้งเขียนคอลัมน์ "ชีวิตคือความรื่นรมย์" เป็นประจำใน "ฟอร์มูลา" โดยมีเนื้อหาตามแนวทางที่ท่านถนัด กลายเป็นคอลัมน์เดียวในเล่ม ที่ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวกับรถยนต์ และเผลอๆ อาจเป็นคอลัมน์เดียวในนิตยสารรถยนต์ทั้งโลกก็ได้ เพื่อนฝูงในวงการนิตยสารรถยนต์ด้วยกัน มักจะสงสัยว่า ทำไมผมถึงได้เปิดพื้นที่ให้แก่เรื่องกาพย์กลอน วรรณกรรม ภาษา และศิลปวัฒนธรรม ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับรถยนต์เลยแม้แต่น้อย คำตอบง่ายมากครับ ใครๆ ก็ปรารถนาชีวิตที่รื่นรมย์ คนรักรถก็เช่นเดียวกัน และความรื่นรมย์ของพวกเราก็ไม่ได้จำกัดอยู่แต่แค่เรื่องความเร็ว หรือเครื่องยนต์กลไกเท่านั้น ชีวิตเราย่อมไม่ได้มีด้านเดียว หรือจะกินแต่ "แกงรสเดียว" ได้ตลอดเวลา ฉะนั้น ทำไมถึงจะมีคอลัมน์ที่แสนรื่นรมย์ของพี่ยอมใน "ฟอร์มูลา" ไม่ได้ ? ที่สำคัญ ผมเห็นว่าเรื่องภาษา และศิลปวัฒนธรรมไทยนั้น มันเป็นรากเหง้า และความภาคภูมิใจของคนไทยครับ นิตยสารในเครือของเราทุกเล่ม จึงเน้นเรื่องความถูกต้องของภาษาเป็นพิเศษ ถึงขนาดกำหนดเป็นหนึ่งใน "เป้าหมายคุณภาพ" ตามระบบ ISO เลยทีเดียว สิ่งที่ยืนยันว่าความคิดของผมถูกต้อง ทั้งในเรื่องความรื่นรมย์ และความสำคัญของภาษาก็คือ ผลการสำรวจความคิดเห็นของผู้อ่านซึ่งเราจัดทำเป็นประจำทุกปี ปรากฏว่า เหตุผลหนึ่งที่ผู้ตอบแบบสอบถามเลือกอ่าน "ฟอร์มูลา" เพราะภาษาที่ถูกต้อง และมีเอกลักษณ์ของเรา ขณะที่คอลัมน์ "ชีวิตคือความรื่นรมย์" ก็ได้รับความนิยมสูงไม่แพ้คอลัมน์รถยนต์ทั้งหลาย ผมไม่แปลกใจ และภูมิใจอย่างยิ่ง ที่ตั้งแต่บัดนี้จะได้มอบความรื่นรมย์ให้แก่ผู้อ่าน ผ่านปลายปากกาของศิลปินแห่งชาติ ประยอม ซองทอง