ฟ้ามืดเหมือนม่านหมึก
แม่น้ำลึกหยุดไหลริน
ภูผายังพังภินท์
สงัดสิ้นแล้วสายลม
ทะเลระเหยหาย
เหลือแต่ทรายกับโคลนตม
แผ่นดินเคยอุดม
ห่มแห้งโหยโดยฉับพลัน
โลกดับลงกับตา
อกประชาก็เช่นกัน
เย็นเยียบและเงียบงัน
อยู่อย่างนั้นนิรันดร์ไป
บทความแนะนำ คอลัมน์ บทบรรณาธิการ(formula)