ทุกวันนี้บรรดารถยนต์ยี่ห้อเล็กยี่ห้อน้อย เปลี่ยนเจ้าของกันเป็นว่าเล่น และการที่บริษัทรถยนต์ ซื้อรถยนต์ยี่ห้ออื่นๆ นอกค่ายไว้ครอบครอง ซึ่งถือเป็นการขยายฐาน และขยายตลาดง่ายๆ อีกวิธีหนึ่ง เป็นวิธีที่คนมีเงิน แต่ไม่มียี่ห้อ เขาทำกัน

ทุกวันนี้บรรดารถยนต์ยี่ห้อเล็กยี่ห้อน้อย เปลี่ยนเจ้าของกันเป็นว่าเล่น และการที่บริษัทรถยนต์ ซื้อรถยนต์ยี่ห้ออื่นๆ นอกค่ายไว้ครอบครอง ซึ่งถือเป็นการขยายฐาน และขยายตลาดง่ายๆ อีกวิธีหนึ่ง เป็นวิธีที่คนมีเงิน แต่ไม่มียี่ห้อ เขาทำกัน เหมือนดาราฮอลลีวูด มีเงิน ก็อยากเป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย ซื้อปราสาทไว้ อยู่เล่นโก้ๆ บแรนด์รถอย่าง โวลโว และ ซาบ ไม่ใช่ขี้ไก่ สำหรับคนไทย บแรนด์ยุโรปพวกนี้ ถือว่าเป็นบแรนด์โก้หรู ไม่ตลาดเหมือนบแรนด์ญี่ปุ่น แต่อย่าง โวลโว ซึ่งมีต้นกำเนิดในประเทศสวีเดน สมัยหนึ่งเคยเป็นบแรนด์ที่ ซีอีโอ เลือกใช้เป็นรถประจำตำแหน่ง และ ซีอีโอ ประเภทที่ไม่ชอบอวดเด่น ไม่เลือกขับ เมร์เซเดส-เบนซ์ แต่เลือกที่จะขับ โวลโว อย่างทรงภูมิอยู่ในที ในตลาดอื่นๆ จะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ในตลาดเมืองไทย บแรนด์ โวลโว ทำไว้ดีมาก เป็นบแรนด์ที่มีภาพลักษณ์ว่าปลอดภัย “ทุกชีวิตปลอดภัยใน โวลโว” สโลแกนนี้ไม่มีใครลืม ภาพลักษณ์นี้ได้ติดเนื้อติดตัว โวลโว มาทุกวันนี้ และมีคนกลุ่มหนึ่งที่ภักดีกับยี่ห้อนี้ บางคนไม่มีเงินซื้อรถใหม่ ใช้มือสอง โวลโว ก็ยังดี ชะรอย โวลโว คงมีการบริหารธุรกิจแบบไม่ต้องการเติบโตมากนัก จึงเป็นธุรกิจขนาดเล็กที่ล่อให้บริษัทยานยนต์ขนาดใหญ่ๆ มาซื้อไปครอบครองอยู่เรื่อยๆ และล่าสุด โวลโว เป็นของ ฟอร์ด แต่ขณะนี้สถานการณ์ล่าสุด คือ โวลโว กำลังเป็นที่หมายปองของบริษัท กีลี (GEELY) จากสาธารณรัฐประชาชนจีน ข่าวคราวที่ว่า กีลี กำลังจีบ โวลโว ว่อนมาได้หลายเดือนแล้ว แต่เมื่อต้นเดือนกันยายนนี้นี่เอง ที่ฝ่ายบริหารของกลุ่ม กีลี ซึ่งอยู่ในตลาดหลักทรัพย์ฮ่องกง ได้แถลงออกมาอย่างเป็นทางการว่า ข่าวนี้มีความจริง ซีอีโอ กุ่ย เฉิง ยิ่ว ให้สัมภาษณ์กับรอยเตอร์ว่า "เมื่อไหร่ที่ ฟอร์ด ประกาศว่ายินดีจะขายบแรนด์ โวลโว กีลี ก็พร้อมเสนอซื้อทันที” และในวันเดียวกับที่ ซีอีโอ กุ่ย ออกมายืนยันว่า กีลี สนใจ โวลโว จริง เป่ยจิง ออโทโมทีฟ อินดัสตรี (BEIJING AUTOMOTIVE INDUSTRY (BAIC)) ก็หาผู้ร่วมลงทุนได้ในการเจรจากับบแรนด์ สวีเดนอีกราย คือ ซาบ ผู้ที่ออกมาแถลงการณ์ คือ ฝ่าย ซาบ โดย เคอนิกเซกก์ ออโทโมทีฟ (KOENIGSEGG AUTOMOTIVE) ซึ่งแถลงว่าได้ลงนามความเข้าใจร่วมกันว่า จะใช้เวลาต่อจากนี้ไป สร้างความเติบโตให้บแรนด์ ซาบ ในตลาดจีน และตลาดอื่นๆ และทาง เป่ยจิง ออโทโมทีฟ ฯ จะเป็นผู้ถือหุ้นส่วนรายน้อย ที่ไม่มีสิทธิ์ในการบริหารภายในบริษัท เคอนิกเซกก์ ออโทโมทีฟ ซึ่งจะเป็นเจ้าของ ซาบ อย่างสมบูรณ์ งานนี้ก็ได้ประโยชน์ด้วยกันทุกฝ่าย ทั้งบแรนด์ โวลโว และ ซาบ จะได้เข้าไปเบ่งบานในจีน ซึ่งเป็นตลาดใหญ่มหาศาล ขณะเดียวกันก็มีเศรษฐีเกิดใหม่มากมาย โดยไม่ต้องเสียเวลาขยายโชว์รูมให้เหน็ดเหนื่อย ดีไม่ดีพาลจะผลิตไม่ทันขายด้วยซ้ำ ข้างฝ่ายจีนก็ถือว่าได้เปิดตลาดในสหรัฐ ฯ และยุโรป ได้อย่างง่ายดาย เพราะทั้ง 2 บแรนด์ เป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้วในยุโรป และสหรัฐอเมริกา แต่สิ่งที่ผู้ลงทุนสัญชาติจีนต้องสำเหนียก ก็คือ แบบอย่างที่มีมาก่อนระหว่างการร่วมมือกันของค่ายรถฝั่งตะวันออกกับฝั่งตะวันตก อย่างในกรณีของ นิสสัน กับ เรอโนลต์ เรียกได้ว่ามีความสำเร็จเป็นอันดี ส่วนการร่วมมือกันของ เดมเลอร์ ไครสเลอร์ และ มิตซูบิชิ นั้นไม่ใช่ว่าจะราบรื่น หันมาดูค่ายพี่แขกอินเดีย เมื่อ ทาทา ทุ่มเงินถึง 2.2 พันล้านเหรียญสหรัฐ ฯ ซื้อยี่ห้อ แจกวาร์ และ แลนด์ โรเวอร์ เมื่อปีที่แล้ว ก็จะเห็นว่าเหนื่อย ผลพวงที่คุ้มค่ายังไม่เกิดสักที วันที่ 31 สิงหาคม ทาทา ก็ประกาศผลประกอบการขาดทุนไปแล้ว เปรียบเทียบกับผลกำไร 147 ล้านเหรียญสหรัฐ ฯ ในไตรมาสเดียวกันเมื่อปี 2551 ตัวเลขขาดทุนนี้ก็มาจากบัญชีตัวแดงของ แจกวาร์ กับ แลนด์ โรเวอร์ นั่นแหละ ทาทา ต้องใช้เงินถึง 1 พันล้านเหรียญสหรัฐ ฯ ในการวิจัยพัฒนารถรุ่นใหม่ๆ ของ แจกวาร์ กับ แลนด์ โรเวอร์ ซึ่งขณะนี้ซดน้ำมันอย่างแรง และไม่ได้มาตรฐานการปล่อยมลพิษของยุโรป เห็น ทาทา พะอืดพะอมกับ แจกวาร์ และ แลนด์ โรเวอร์ เมื่อตอนที่ จีเอม ประกาศขายบแรนด์ ฮัมเมอร์ ก็ปรากฏว่ามีบริษัทยานยนต์จีนอีกนั่นแหละ ที่แสดงความสนใจ และขณะนี้การเจรจาก็กำลังดำเนินต่อไป ส่วน นานจิง ออโท ก็ซื้อยี่ห้อ โรเวอร์ ของอังกฤษไปเรียบร้อย และกำลังทำการผลิตรถรุ่นใหม่ๆ ออกมา นักวิเคราะห์อดมองไปที่ความแตกต่างทางวัฒนธรรมด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ ความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรมตะวันออกที่เข้มข้นของจีนกับของตะวันตก และเมื่อเร็วๆ นี้เมื่อมีข่าวว่า เป่ยจิง ออโทโมทีฟ สนใจจะซื้อแผนก โอเพล ของ จีเอม อนิล คุปตะ และ ไฮเหยิน หวาง แห่งสถาบันจีนอินเดียวิทยาลัยธุรกิจแห่ง แมรี แลนด์ ได้เขียนบทความในบิสเนส วีค ว่า “บริษัทจีนยังไม่พร้อมจะบริหารจัดการธุรกิจระดับข้ามชาติ ซึ่งจำเป็นจะต้องบริหารในระดับระนาบ ที่ไม่ได้เน้นเรื่องการออกคำสั่ง และใช้วิธีคุมงาน นอกจากนี้ยังต้องบริหารจัดการด้านวัฒนธรรม ภาษา และความแตกต่างทางการเมือง และยังต้องบริหารลูกค้าที่หลากหลายในตลาดต่างประเทศที่วัฒนธรรมแตกต่าง” นักวิเคราะห์ยังตั้งข้อสังเกตว่าก่อนหน้านี้บแรนด์อย่าง โตโยตา ขยายตลาดสำเร็จ เพราะการขยายไปตลาดต่างประเทศ ไม่ใช่ซื้อบแรนด์ ผู้เขียนคิดว่าสถานการณ์นั้นต่างกัน เพราะ โตโยตา มีบแรนด์ที่แข็งอยู่แล้ว แต่จีนไม่มี ดังนั้นถึงอย่างไรจีนก็ไม่ถอยหลัง และเลือกขยายธุรกิจแบบนี้แหละ ใครจะทำไม