ไม่รู้เหมือนกันว่าชาวโลก ซึ่งรวมทั้งเราๆ ท่านๆ จะเป็นอย่างไรในวันข้างหน้า ซึ่งหมายถึงในวันนี้หรือพรุ่งนี้ ไม่ต้องรอจนถึง ”ชาติหน้า” เมื่อราคา “น้ำมัน” ถีบตัวขึ้นไปไม่หยุดหย่อน ซึ่งเป็นที่รู้กันว่า แพงเพราะความโลภของพ่อค้าเจ้าของน้ำมัน และกลุ่มคนจำนวนหนึ่งนั่งปั่นราคา เพื่อความร่ำรวยของมัน

ไม่รู้เหมือนกันว่าชาวโลก ซึ่งรวมทั้งเราๆ ท่านๆ จะเป็นอย่างไรในวันข้างหน้า ซึ่งหมายถึงในวันนี้หรือพรุ่งนี้ ไม่ต้องรอจนถึง ”ชาติหน้า” เมื่อราคา “น้ำมัน” ถีบตัวขึ้นไปไม่หยุดหย่อน ซึ่งเป็นที่รู้กันว่า แพงเพราะความโลภของพ่อค้าเจ้าของน้ำมัน และกลุ่มคนจำนวนหนึ่งนั่งปั่นราคา เพื่อความร่ำรวยของมัน “ความโลภ” คือ ต้นตอของวิกฤตน้ำมันแพง และนำมาซึ่งวิกฤตโลก ที่บอกว่าวิกฤตโลก เป็นเรื่องจริง ไม่ใช่วิตกจริต เพราะน้ำมันที่แพงหูฉี่ ไม่ได้ส่งผลเฉพาะคนร่ำรวย หรือชนชั้นกลางในการใช้รถยนต์ แต่น้ำมัน คือ โลหิตที่จำเป็นสำหรับภาคขนส่ง และอื่นๆ เป็นโลหิตสำหรับชนชั้นรากหญ้า ที่ใช้รถจักรยานยนต์ ใช้เครื่องจักรกลการเกษตรต่างๆ อีกด้วย ผลที่ตามมาอย่างชัดเจน คือ ข้าวปลาอาหารราคาถีบตัวขึ้นตามราคาน้ำมัน สิ่งอุปโภคบริโภคต่างๆ รวมทั้งค่าบริการอื่นๆ อันจำเป็นสำหรับการดำรงชีวิตของชาวโลก ในทำนองเดียวกัน ราคาทะยานขึ้นไปไล่จี้ราคาน้ำมัน แบบฉุดไม่อยู่ ที่น่ากลัว คือ ราคาข้าวของ เมื่อขยับขึ้นไปแล้ว พ่อค้ามักติดอกติดใจ ไอ้ที่จะลดราคาลงมาอีกในภายหน้านั้น เมินเสียเถอะ มีแต่จ้องรอจังหวะ หาเหตุขึ้นราคา นั่นคือ เรื่องถนัด ตราบใดที่โลกยอมหมอบราบคาบแก้ว ปล่อยให้ราคาน้ำมันขยับขึ้นไปเป็นรายวันอย่างที่ปรากฏ ราคาสินค้าก็ต้องกระฉูดขึ้นไปด้วยอย่างน่ากลัว ขณะที่รายได้ของเราท่าน เป็นไงล่ะท่าน มันไม่ได้ขยับตามราคาน้ำมัน ตามราคาสินค้าแบบรายวันนะครับ ถ้าจะขยับบ้างก็นานปีทีหน และเปรียบเทียบอัตราส่วนกันไม่ได้เลย โดยเฉพาะกรณีของลูกจ้างมนุษย์เงินเดือน รวมทั้งรากหญ้าคนยากจน ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ของโลก ท่านลองหลับตาจิตนาการดูว่า ชาวโลกจะตกอยู่ในสภาพ จะเผชิญชะตากรรมอย่างไร เอาแค่ราคาข้าวปลาอาหารที่แพงขึ้นไม่หยุดในทุกมุมโลก นั่นหมายถึง อดตายสถานเดียว ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หรือนวนิยาย ที่แปลกอย่างเหลือเชื่อ คือ พ่อค้าน้ำมัน พวกปั่นราคาน้ำมัน รวมทั้งรัฐน้อยใหญ่ในโลก ดูเหมือนจะไม่สนใจต่อชะตากรรมอันเลวร้ายจากวิกฤตราคาน้ำมัน ที่กำลังเกิดขึ้นกับผู้คนบนโลกใบนี้เลย ยังไม่เห็นรัฐบาลประเทศไหน รู้สึกเดือดร้อนอย่างจริงจัง ต่อราคาน้ำมันที่ทะยานขึ้นไปไม่หยุดหย่อน ยังไม่เห็นรัฐบาลประเทศไหน ออกมาหาทางยับยั้งราคาน้ำมัน ไม่ให้แพงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง อย่างจริงจัง ทำราวกับว่า หูหนวกตาบอดกันหมด งอมืองอเท้า ยอมให้พ่อค้าน้ำมันกับพวก ซึ่งเป็นคนกลุ่มกระจิดเดียว ปั่นราคาน้ำมันเพื่อกอบโกยเงินทองตามอำเภอใจ ประชากรทั่วทั้งโลกจะประสบหายนะเลวร้ายสุดสาหัสสากรรจ์ จะอดตายกันเป็นล้านๆ อย่างไรก็ช่าง ความหายนะจากน้ำมันที่ว่ามาทั้งหมด ไม่ได้ห่างไกลจากพ่อแม่พี่น้องเลยนะท่านนะ มันเกิดขึ้นแน่นอน ประเทศไทยเราก็หนีชะตากรรมอันใหญ่หลวงไปไม่พ้น สุดสยองครับผม ไม่ใช่เรื่องขำๆ (ขอใช้คำว่าขำเพื่อปลอบใจซะหน่อย) ต้องมีคดีความตบท้ายอย่างเคย น่าสนใจเช่นเคย ในแง่มุมของการตัดสิน เรื่องราวเกิดขึ้นอย่างที่เห็นตามถนนหนทางในเมืองไทยทั่วไป ข้าวของของหลวง ตามถนนหนทาง เช่น เสาไฟฟ้า ป้ายบอกทาง ราวสะพาน และอื่นๆ ซึ่งกรมทางหลวง หรือหน่วยงานทำนองเดียวกันดูแลรับผิดชอบ มักโดนรถน้อยใหญ่ขับมาขวิดมาชนพัง เสียหาย ที่เห็นอีกอย่าง คือ ทางการมักปล่อยทิ้งไว้ ไม่ค่อยซ่อมแซมให้ดีดังเดิม ปล่อยไว้เป็นแรมปีอย่างหน้าตาเฉยก็มี เซ็งเหลือเกินพี่น้อง ผมเคยสอบถามเจ้าหน้าที่มีระดับ เขาตอบอย่างนี้ครับท่าน “ยังเรียกค่าเสียหายจากคนทำผิดไม่ได้นะสิคุณ เลยไม่มีเงินซ่อม ไม่มีเงินติดตั้งเสาไฟ เสาสัญญาณใหม่ ต้องปล่อยไว้ยังงั้นแหละ ไม่รู้จะทำยังไง” นี่คือ ประเทศไทย ผู้ที่เดือดร้อน คือ ชาวบ้านผู้ใช้รถใช้ถนนนั่นเอง คดีนี้เกิดขึ้นเมื่อรถบรรทุกที่ลูกจ้างของบริษัทห้างร้าน ขับแบบประมาท ทำให้ข้าวของหลวงข้างถนนเสียหาย คิดเป็นเงินตั้ง 2 แสนกว่าบาท แล้วเบี้ยว ไม่รับผิดชอบ นานวันพอสมควร กว่ากรมทางหลวงจะยื่นฟ้อง คนขับ เจ้าของรถ นายจ้าง รวมทั้งบริษัทประกันภัยให้ร่วมกันจ่ายค่าเสียหายทั้งหมด พร้อมดอกเบี้ย คนขับที่เป็นลูกจ้าง ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย ไม่สนใจขึ้นศาลตามระเบียบ เจ้าของรถ และนายจ้าง จำเลยที่ 2, 3 สู้คดีไปตามเรื่อง เพราะไม่อยากเสียเงิน บริษัทประกันที่รถบรรทุกซื้อประกันไว้ก็สู้คดี โดยงัดข้อกฎหมาย อ้างว่าคดีขาดอายุความนานแล้วละลุง เพราะกรมทางหลวงยื่นฟ้องบริษัทประกันหลังจากที่เกิดเรื่องเกิน 2 ปี เป็นไหนๆ บริษัทประกันจึงลอยลำ ไม่ต้องจ่ายอย่างแน่นอน พนันกันก็ได้ ข้อหลังผมว่าเอง ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว ตัดสินให้จำเลยที่เป็นคนขับ เจ้าของรถผู้เป็นนายจ้าง ร่วมกันรับผิดเต็มตามฟ้อง แต่ยกฟ้องบริษัทประกันนั้นเสีย โจทก์ คือ กรมทางหลวงยื่นอุทธรณ์ เพื่อต้อนบริษัทประกันให้จงได้ แต่ไม่เป็นผล ศาลอุทธรณ์พิจารณาแล้ว พิพากษายืน เรื่องยาวถึงศาลฎีกา เพราะกรมทางหลวงซึ่งมีอัยการว่าต่างให้ ไม่เห็นด้วยในแง่ที่ศาลชี้ว่า การฟ้องร้องบริษัทประกันขาดอายุความ งัดข้ออ้างต่างๆ มายันเต็มพิกัด ศาลฎีกาเหม่อมองดูคดีนี้อย่างเมื่อยขบ แล้วชี้ขาดออกมาอย่างชำนาญว่า เป็นที่แน่ชัดว่า โจทก์ฟ้องบริษัทประกันภัยให้รับผิดเมื่อเกิน 2 ปี นับแต่วันเกิดเหตุ ข้ออ้างของโจทก์ที่ว่า สามารถหยิบเอาอายุความการประกันชีวิตมาใช้ ซึ่งยาวกว่า 2 ปี นั้นไม่ใช่หรอก เพราะประกันวินาศภัยกฎหมายกำหนดอายุความไว้โดยเฉพาะแล้ว (มาตรา 882) จึงหยิบเอาอายุความในเรื่องประกันชีวิตมาใช้ไม่ได้ ข้ออ้างว่า อายุความการฟ้องบริษัทประกันวินาศภัยเพื่อเรียกเอาค่าเสียหายที่เกิดขึ้น ต้องเริ่มนับแต่วันที่โจทก์ผู้ฟ้องร้องรู้เหตุ และแสดงเจตนาเรียกร้อง หรือถือเอาประโยชน์จากบริษัทประกัน กรมทางก็เพิ่งรู้หลังจากวันเกิดเหตุ เพิ่งเรียกร้องจากบริษัทประกันหลังวันเกิดเหตุ เมื่อนับจากวันที่รู้ เรียกร้องแล้วฟ้องคดีนี้ คดีจึงไม่ขาดอายุความ ศาลฎีกาสั่นหัว บอกว่าไม่ใช่หรอกน้องเอ๋ย เพราะกฎหมายแพ่ง มาตรา 887 วรรคสอง เขียนไว้ ให้ผู้เสียหายเรียกร้องจากบริษัทประกันได้ทันที โดยไม่ต้องมีพิธีการแสดงเจตนาเข้าถือเอาประโยชน์เสียก่อน ในอันที่จะนับอายุความในวันที่ผู้เสียหายรู้เหตุ รู้ว่าจะเรียกร้องเอาจากใคร ดังที่โจทก์อ้าง งานนี้เมื่อกรมทางหลวงมัวแต่ฟ้อนเงี้ยวอยู่นอนสองนาน กว่าจะยื่นฟ้องบริษัทประกันมันเกิน 2 ปี นับแต่วันเกิดเหตุ จึงตกที่นั่งซวย เอาอะไรจากบริษัทประกันไม่ได้ดอก ศาลล่างตัดสินถูกต้องแล้ว ศาลฎีกาพิพากษายืนลูกเดียว โดยปกติเมื่อมีการฟ้องร้อง ต้องเล็งไปที่บริษัทประกัน ซึ่งถือว่ามีเงินจ่ายชัวร์ ส่วนการฟ้องชาวบ้านร้านถิ่นทั่วไปไม่ค่อยชัวร์ ชนะคดีแต่ไม่ได้สตางค์ถมไป ถึงได้บอกว่ากรมทางหลวงซวย เมื่อเค้นบริษัทประกันไม่ได้ รอดเงื้อมมือไปอย่างหวุดหวิด วกมาเรื่องน้ำมันอีกครั้ง ผมเล็งดูแล้วอาจจะเกิดสงครามโลกเพราะน้ำมันก็เป็นได้นะตัวเอง คอยดูก็แล้วกัน จากคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1802/2549