ระหว่างวันที่ 7-13 ตุลาคม 2548 ที่ผ่านมา ผมและอาสาสมัคร พร้อมกับนักวิชาการและเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติสิมิลัน รวม 24 คนได้ออกไปทำการสำรวจต้นกัลปังหา ที่เคยทำการซ่อมแซมและติดป้ายพร้อมเขียนเบอร์ไว้หลังจากเกิดเหตุการณ์ "สึนามิ" ครั้งสุดท้ายในช่วงเดือนเมษายน และมิถุนายน

ระหว่างวันที่ 7-13 ตุลาคม 2548 ที่ผ่านมา ผมและอาสาสมัคร พร้อมกับนักวิชาการและเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติสิมิลัน รวม 24 คนได้ออกไปทำการสำรวจต้นกัลปังหา ที่เคยทำการซ่อมแซมและติดป้ายพร้อมเขียนเบอร์ไว้หลังจากเกิดเหตุการณ์ "สึนามิ" ครั้งสุดท้ายในช่วงเดือนเมษายน และมิถุนายน เพื่อดูว่าต้นกัลปังหาเหล่านั้นยังสามารถมีชีวิตอยู่รอดหรือไม่ ระหว่างการทำงาน เราทุกคนกินนอนอยู่บนเรือ ดไรฟ มาสเตอร์ 1 สถานที่ๆ สำรวจครั้งนี้ เลือกเฉพาะจุดที่มีต้นกัลปังหาจำนวนมาก นั่นคือบริเวณ เกาะ 9 มีชื่อว่า นอร์ธ พอยท์ (NORTH POINT) พวกเราได้ทำการซ่อมแซมต้นกัลปังหา ประมาณ 126 ต้น และเกาะ 7 ที่ชื่อว่า ดีพ ซิกธ์ (DEEP SIXTH) มีต้นกัลปังหาที่ซ่อมไว้ประมาณ 137 ต้น ส่วนทางทิศเหนือของเกาะ 8 มีชื่อว่า เกาะหัวกระโหลก (ELEPHANT HEAD) มีประมาณ 40 ต้น และที่เกาะ 4 ซึ่งเป็นเกาะที่มีชื่อเสียง เรียกกันว่า หินเรือใบ (STONEHENGE) เกือบ 1 สัปดาห์ ที่พวกเราจะต้องถ่ายรูปต้นกัลปังหาที่ติดเบอร์ไว้กลับขึ้นมาบนเรือ แล้วนำมาเปรียบเทียบกับรูปที่เคยถ่ายไว้ตั้งแต่เดือนมิถุนายน ว่าสภาพของต้นกัลปังหา ดีขึ้นหรือแย่ลง ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก เพราะจะต้องหาตำแหน่งของต้นว่าอยู่ตรงไหน แม้เราจะทำแผนที่ไว้ก็ตาม เพราะใต้ทะเล ทั้งกว้างและมีกระแสน้ำแรง ทำให้ต้องใช้เวลาในการค้นหาแต่ละที่เกือบทั้งวัน ด้วยการลงไปดำน้ำวันละสามครั้ง กว่าจะหาตำแหน่งต้นกัลปังหาได้เกือบหมด ถ้าต้นไหนล้มลงเพราะกระแสน้ำ เนื่องจากยึดไว้ไม่แน่น หรือบางต้นถูกเชื้อรากินตายเป็นบางส่วน เราต้องเอากรรไกรตัดเล็มส่วนที่ติดเชื้อราทิ้งไป บางต้นก็ตายไปเลย เราจะต้องเก็บเบอร์ต้นนั้นขึ้นมาแล้วเขียนรายงานถึงสภาพความเสียหาย ส่วนนักวิชาการก็ต้องช่วยกันเล็มกิ่งที่ติดเชื้อใส่ซองพลาสติค พร้อมกับเก็บน้ำทะเลที่อยู่ใกล้ๆ ต้นกัลปังหา เพื่อนำกลับไปยังห้องทดลองเพื่อวิจัยถึงเชื้อรานั้นอีกที ทุกคนมีกำลังใจและความดีใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่าต้นกัลปังหา ที่พวกเราได้ทุ่มเททั้งกายและใจให้กับมัน กว่า 60 % รอดชีวิตอยู่ได้ แต่ก็น่าเศร้าใจที่ได้เห็นบางต้นตาย ด้วยการหลุดออกจากพื้น ซึ่งเราไม่สามารถที่จะช่วยเหลือได้ เชื่อว่าอีกไม่นาน โลกใต้ทะเลที่สวยงามของฝั่งอันดามัน จะกลับมาสดใสอีกครั้ง หากทุกคนร่วมมือร่วมใจดูแล และอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเหล่านี้อย่างจริงจัง เพื่อให้นักท่องเที่ยวและนักดำน้ำจากทั่วโลก กลับมาเที่ยวชมความงามของท้องทะเลไทยอีกครั้ง - ขอขอบคุณ UNOP. หน่วยงานของสหประชาชาติ ที่ได้สนับสนุนการทำงานครั้งนี้